สวัสดีค่ะ คุณลี
คุณรู้ไหมว่าหน้าตาท่าทางแบบนั้นของคุณทำให้ฉันเศร้า ร้องไห้ และอยากจะเข้าไปกอดปลอบใจคุณ ในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งที่เคยมีเรื่องร้าวรานใจสลายไม่ต่างจากคุณ
อันที่จริงเรื่องของฉันมันก็เทียบไม่ได้กับเรื่องที่คุณเคยเจอมาเลยนะคะ แต่ความจริงคือ เราไม่อาจเอาความทุกข์ของใครมาเทียบกับใครได้เลย เรื่องราวของใครก็ยิ่งใหญ่สำหรับเขาคนนั้นเสมอ
ตอนที่คุณบอกกับ ‘แพตตี้ของคุณ’ ว่า คุณขอโทษที่คุณไม่สามารถ ‘เอาชนะ’ มันได้ ฉันพยักหน้าตามคุณ ตอนที่คุณเข้าไปโอบกอดแพตตี้ของคุณ ฉันอยากจะเข้าไปโอบกอดกับพวกคุณด้วย
ในโลกนี้… ต่อให้เราต้องอยู่ลำพังในห้องอันหนาวเหน็บ เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น และอับแสงเพียงใด แต่เมื่อคุณเปิดหน้าต่าง-ประตูออกสู่โลกภายนอก ฉันเชื่อว่า แสงสว่างที่ข้างนอกนั่นจะช่วยให้เรารู้สึกถึง ‘ความหวัง’ ได้อีกครั้ง
และต่อให้คุณต้องเผชิญกับเหตุการณ์ในอดีตที่ปวดร้าวเพียงใด ต่อให้ภาพนั้นจะคอยตามหลอกหลอนคุณมากเท่าไหร่ มันก็ไม่จำเป็นที่คุณต้องวิ่งหนีนะคะ ฉันรู้ว่ามันเหนื่อยหนักแค่ไหนที่เราไล่ฟาดฟันมันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น สุดท้ายเราก็ต้องมานั่งกอดตัวเองกับภาพซ้ำเดิมที่ไม่มีวันจะหายไป
ฉันรู้ค่ะ ว่าสิ่งที่ฉันกำลังบอกคุณมันอาจเป็นสิ่งที่คุณรู้อยู่แล้ว ฉันแค่เพียงอยากบอกคุณว่า คุณคือผู้เยียวยาและปลอบประโลมฉันนะคะ โลกของฉันกับคุณห่างไกลกันมาก แต่ความเจ็บปวดนั้นทำให้เราเข้าใกล้กันและสามารถสัมผัสถึงกันได้ อย่างน้อยก็เป็นฉันที่ได้รับการเยียวยานั้นจากคุณ
เมื่อเรื่องราวเกิดขึ้น ผ่านมาสักพัก เราอาจจมดิ่ง ต่อต้าน ผลักไส กระทั่งใช้ความรุนแรงกับมัน แต่เมื่อเราอยู่กับมันทุกวันจนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา เราจะเรียนรู้และเข้าใจมันมากขึ้นใช่ไหมคะ คุณลี
เราออกไปทำงาน กินข้าว กลับเข้าบ้าน นอนหลับ และตื่นขึ้นอีกวัน เพื่อจะพบว่า ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปตราบที่เรายังคงมีชีวิต ใช่ไหมคะ
วันที่คุณพบกับ แรนดี้ คนรักเก่าของคุณ ในวันที่เธอมีครอบครัวใหม่ คนรักใหม่ และให้กำเนิดลูกคนใหม่ เรา-ฉันและคุณ ก็ได้รู้ว่า เธอเองก็ใจสลายไม่ต่างจากคุณนะคะ คำขอโทษของเธอ การขอให้คุณอภัยให้เธอ มันคือการเยียวยาเธอเช่นกัน เพื่อที่ว่าชีวิตเธอเองก็จะได้ก้าวเดินต่อไปได้ ใช่ไหมคะ
ฉันชอบห้องนอนของพี่ชายคุณในบ้านที่แมนเชสเตอร์นะคะ คุณยืนมองไปที่หน้าต่าง ด้านนอกไม่ไกลนักคือทะเล ทะเลที่คุณชอบ และที่นั่นบนเรือลำที่คุณล่องออกไปกับพี่ชาย และหลานชาย-แพตตี้ของคุณ ในวันเหล่านั้น ฉันได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณ มันเป็นอดีตแสนไกล แต่ฉันก็ยังหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของคุณอีกในปัจจุบัน
เอาล่ะค่ะ ฉันเขียนถึงคุณเพื่อที่จะบอกขอบคุณคุณค่ะ-คุณลี ในโลกที่เหมือนจะมีช่องว่างระหว่างกัน ใครจะรู้ล่ะคะว่า ความเจ็บปวดของใครคนหนึ่งก็อาจช่วยเป็นแรงใจ คอยเยียวยา และสมานแผลให้กับเราได้ด้วยเช่นกัน
ฉันเองก็ยังไม่อาจเอาชนะมันได้นะคะ ไม่เคยลบเลือนความเจ็บปวดเหล่านั้นออกไปได้ แต่เราทุกคนก็ล้วนมีบาดแผลใช่ไหมคะ ในวันที่เราโดนมีดบาด-มีผ้าพันแผล แขนหัก-ดามเฝือก หรือแม้กระทั่งนอนให้ออกซิเจนอยู่ในโรงพยาบาล แต่ตราบใดที่หัวใจยังเต้น สมองยังไม่ตาย นั่นคือเราก็ยังมีชีวิต ใช่ไหมคะ
และหากเราเลือกที่จะ ‘มีชีวิต’ อยู่แบบไหน ชีวิตนั้นก็ยังปรานีให้เรามีโอกาสเลือกเสมอค่ะ
ขอบคุณสำหรับการปลอบประโลม
และสุขสันต์วันแห่งความรักด้วยค่ะ
ฉันเอง.
Author
