เรื่อง : quin toki
1
ในชีวิตคุณเคยมั่นใจอะไรร้อยเปอร์เซ็นต์ไหม?
คุณคงจะหาว่าฉันเป็นอนุรักษ์นิยม ผู้ส่ายหัวไม่ยอมรับความเปลี่ยนแปลงก็ได้ แต่กับบางเรื่อง ฉันว่าก้าวหน้าไป มันไม่ช่วยอะไร
สิ่งดีมีคุณค่าควรได้รับการดูแลและสงวนคุณค่าของมันไว้อย่างสุดความสามารถ แต่อะไรล่ะที่ใช้จำแนกว่า สิ่งไหนดีและมีคุณค่า
เรื่องราวในอนิเมะ ทำให้เราละความเป็นจริงทิ้งไว้เบื้องหลัง ในห้องกว้างที่มืดสนิท ทุกคนกำลังจ้องไปยังจุดเดียว นิยายรักและวีรกรรมกุ๊กกิ๊กระดับนักศึกษาที่มีเพลงไพเราะคลอบรรเลง
เป็นเวลาชั่วโมงครึ่งที่ทำให้เราพอจะทำลืมๆ ไปได้บ้างว่า ที่ข้างนอกนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่าเพิ่งหมดหวัง ไม่เป็นไรนะ ถ้าลองมาพยายามด้วยกันใหม่ ต้องสำเร็จเข้าสักวัน
มันช่วยให้เรากลับมายิ้มให้โลก แม้เราจะไม่สามารถมองมันในแง่งามได้อีกต่อไปแล้ว
2
เก่าไป ใหม่มา เป็นธรรมดาของชีวิต
วัฏจักรแห่งความเปลี่ยนแปลงอยู่คู่เรามา ตั้งแต่ยังไม่มีเรา และถึงไม่มีเราแล้ว มันก็คงดำเนินต่อไปได้อยู่ดี
ชีวิต บางครั้งก็เหมือนวิ่งอยู่บนกงล้อแห่งความหฤหรรษ์ที่หมุนไปไม่รู้จบ จนกว่าคุณจะหมดแรงและออกปากยอมแพ้นั่นแหละ มันถึงจะช้าลงนิดหน่อยเพื่อให้ตายใจ และในที่สุดคุณก็จะถูกมันทิ้งไว้เบื้องหลัง…อย่างไม่ไยดี
ไกลออกไป คือสุสานของหิ่งห้อย ที่ถูกทิ้งขว้างไว้เรี่ยราดเต็มไปหมด
3
หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ดอกป๊อปปี้ ได้รับสมญานามว่าเป็นดอกไม้แห่งความทรงจำ
ไม่ทราบว่าด้วยความบังเอิญหรือปาฏิหาริย์ ที่พวกมันพร้อมใจกันบานไปทั่วทั้งสมรภูมิฟลานเดอร์ ย้อมท้องทุ่งที่เคยมีคนตาย ให้กลายเป็นสีแดงฉานกว้างไกลสุดสายตา
เมื่อนึกถึงวีรกรรมของทหารฝ่ายสัมพันธมิตรขึ้นมาคราใด สิ่งที่ลอยขึ้นมาติดตาคือภาพทุ่งดอกไม้
และสีดั่งเลือดที่หลากไหลและฉาบทาผืนดินด้วยริ้วลม
4
ความปรารถนาอันแรงกล้าของเหล่านักศึกษาที่อยากเก็บตึกเก่าหลังนั้นเอาไว้ ไม่ต่างจากความรู้สึกที่ฉันมีให้กับโรงหนังและเครือที่ฉาย ‘From Up On Poppy Hill’ เลย
ฉันได้แต่เสียใจ ที่ตัวเองนิ่งเฉย และแทบไม่ได้ใช้ความพยายามอะไรในการช่วยเหลือโรงหนังสองแห่งนี้อย่างเป็นรูปธรรม นอกจากการเคลื่อนไหวบนโซเชียลมีเดีย ที่ไม่รู้จริงๆ ว่ามันได้ผลไหม
ไม่ได้ดราม่า แต่พูดกันตรงไปตรงมาดีกว่าว่า ในไม่ช้า ปริศนานี้คงคลี่คลาย และฉันก็มีนิมิตลางๆ ของความน่าจะเป็นอยู่ในหัวแล้วล่ะ
นอกจากกรณีโรงหนัง มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องรอบๆ ตัว ที่ได้แต่รอเวลาคลี่คลายมาตลอด
‘ป๊อปปี้ฮิลล์ ร่ำร้องขอปาฏิหาริย์’ จากชื่อภาษาไทยของหนังน่าจะพอบอกคนดูได้กระมังว่า เหตุการณ์ที่จะปรากฏแก่สายตาเรา หนีไม่พ้นปาฏิหาริย์
ซึ่งมีความเป็นไปได้อย่างมาก ที่เราจะไม่พบมันข้างนอกโรง
5
คุณจะก้าวต่อไปไม่ได้หรอก ถ้ายังไม่ยอมจบเรื่องราวที่ค้างคาอยู่
และคุณจะ ‘จบ’ มันไม่ได้เลย ถ้าไม่ยอมรับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้น แล้วร่วมกัน ‘จบ’ มัน ท่ามกลางสายตาและการยอมรับจากทุกคน
ไม่อยากจะก้าวออกจากพื้นที่สีช้ำๆ กันบ้างหรือ?
วันนั้น ถ้าจำไม่ผิด ฉันว่าตัวเองเห็นภาพทุ่งดอกไม้สีแดงแห่งความทรงจำผุดขึ้นกลางกรุง เพื่อระลึกถึงอะไรหลายๆ อย่าง
ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่า เราจะจบเรื่องนี้กันได้
แต่ยังไงก็อย่าให้ถึงกับต้องพึ่งปาฏิหาริย์เลย
################
ตีพิมพ์ครั้งแรกใน Way magazine # 50
Author
Author
