บ้านป่าเมืองเหนือ

ได้มีโอกาสไปเยือนเมืองเหนือในช่วงฤดูฝนโดยคำเชิญของ สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดเชียงราย ปลายเดือนที่ผ่านมา การเดินทางครั้งนี้เป็นการไปเมืองเหนือครั้งแรกในรอบหลายปีของฉัน

เชียงรายเป็นจังหวัดแรกที่เราไป โดยในทริปนี้ยังมีพะเยา และแพร่อยู่ในโปรแกรมด้วย

เมืองเหนือยามเมื่อฝนโปรย ก็ชวนให้อดจะฮัมเพลง ‘ป่าเหนือเมื่อหน้าดอกไม้บาน ลมฝนบนฟ้าผ่าน…’ ที่ได้ฟังมาแต่เล็กแต่น้อยไม่ได้ (มันต้องเพลงนี้เท่านั้นจริงๆ)

ถ้าใครเคยไปเที่ยวเหนือช่วงที่บรรยากาศครึ้มฟ้าฝน รอบกายกรุ่นไปด้วยละอองอบชื้นยามฝนเพิ่งหยุดตก คงจะนึกภาพและกลิ่นหอมๆ แบบนั้นออกได้ ความไม่ชัดเจนของท้องฟ้า กลับทำให้จมูกและใจสะอาดสดชื่นดี

มีวันหนึ่งของทริป เราได้ไปนั่งจิบกาแฟกันที่ร้านกาแฟบนดอยผาหมี อำเภอแม่สาย เชียงราย วันนั้นคุณจีคนนำทริปของเราบอกว่า จิบกาแฟไปเพลินๆ อ้อยอิ่งกันได้ตามสบายเลยนะครับ…

แล้วเราก็ใช้ช่วงเวลาที่นั่นกันไปร่วมชั่วโมง เพื่อดื่มด่ำกาแฟ และภาพตรงหน้าที่เป็นภูเขาสีเขียว ที่จะเขียวแบบฉ่ำตามากขึ้นในหน้าฝน แซมด้วยบ้านเรือนหลังเล็กๆ

จะว่าปลอดโปร่งจนไม่ได้คิดถึงใครหรืออะไรเลยก็ไม่ใช่ แต่เป็นความนึกคิดที่โล่งสบายอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว

นี่เอง ที่คนเราควรมีช่วงเวลาได้ผ่อนคลายทั้งใจและกายกันบ้าง ถ้าความจริงคือชีวิตและการงานที่ต้องแบกไว้ การดูแลรักษาสภาพจิตใจและร่างกายให้แข็งแรงมั่นคง จึงคือ วิถีที่พึงปฏิบัติ ด้วยวิธีง่ายๆ อย่าง ‘หาเวลาพักผ่อน’ เสียบ้าง ก็เท่านั้น

เมืองเหนือคราวนี้จึงฟอกใจฉันเสียจนกริ๊บ แม้จะใช้เวลาไม่นานนักก็ตาม.