ฉันเป็นนักเลงคีย์บอร์ด
สวมกอดกับความอคติ
มีดไม้ ปืนผา อย่าริ
สู้อิอิ คิคิ นานา
ปลายนิ้วฉันคือพระเจ้า
เจ้าแห่งการค้นหา
สืบโดยโบยแส้แผ่มา
รับใช้ประชาวิจารณ์
ความคิดของฉันคือเทวา
ทั้งศาลา ป่าช้า วิหาร
กินขี้ สกปรก เลื้อยคลาน
หย่อนยานยืนข้างตัวเอง
ฉันเป็นผู้อยู่เหนือทั้งมวล
เป็นชนวนวิ่งนำอย่างรีบเร่ง
ถูกผิดฉันคิดของฉันเอง
ลอยเคว้งอยู่ในโลกออนไลน์
ออนเอ๋ยออนไลน์อะไรเล่า
อย่ามัวเหงาเพื่อนเจ้าเข้ามาไลค์
ไม่รู้จักไม่รักกันช่างปะไร
แค่แบ่งใจผ่านไลค์ให้แก่กัน
หากแม้นไลค์ยังแบ่งให้แก่กันยาก
คงลำบากจะแบ่งใจให้ใครนั่น
ถือครรลองตัวตนพ้นคืนวัน
รอว่าใครจะให้ฉันเพียงอย่างเดียว
โลกมายากับความจริงมาบรรจบ
จึงได้พบโลกเดิมเริ่มบิดเบี้ยว
มีเครื่องมือสมานกันให้กลมเกลียว
ขณะเดียวก็ไหม้มอดจนวอดวาย
ฉันคือกระจกสะท้อน
ซึ่งอาวรณ์ความห่างไกลจนใจหาย
คนรอบข้างแปรสภาพเป็นออนไลน์
ต่างสูญหายแยกย้ายเพียงลำพัง
กรวิก อุนะพำนัก
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
