เคยดู ทวีตตี กับ ซิลเวสเตอร์ กันไหมครับ
การ์ตูนที่มีนกตัวเล็กสีเหลืองๆ บีบเสียงแหลมๆ “ฉันว่าฉันเห็นเจ้าแมวเหมียวนะ” (I taut I taw a puddy tat. / คือทวีตตีพูด I thought I saw a puddy cat. ไม่ชัด)
ซีรีส์แอนิเมชั่นของ WB เคยออกอากาศในชื่อ Tweetie Pie ได้ออสการ์ปี 1947 มีธีมเดียวกับ Tom and Jerry การ์ตูนหนูไล่ฆ่าแมวของค่าย MGM (ค้นข้อมูลได้ว่า ตอนขึ้นจอแรกๆ ซิลเวสเตอร์ใช้ชื่อว่า ‘โธมัส’ ซึ่งเป็นชื่อของ ‘ทอม’) ความเหมือนของสองเรื่องนี้คือ มีตัวละครสองฝ่าย คือฝ่ายกระจ้อย-หนูกับนก และฝ่ายพี่เบิ้ม-แมว …Why always cat?
ทวีตตีอาศัยอยู่ในกรง ซิลเวสเตอร์ก็นอนในบ้านเดียวกันนั่นแหละ ทั้งคู่มีเจ้าของเป็นคุณยาย (ซึ่งยุคแรกเห็นแต่ขา) แล้วก็ไม่ต่างกับทอมและเจอร์รี ซิลเวสเตอร์เป็นแมวที่หวังจะเขมือบเจ้าตัวเล็ก ไม่ว่าจะเพราะความหิวหรือความหมั่นไส้ก็ไม่รู้ ด้วยความที่เป็นความบันเทิงสำหรับเด็ก แม้จะพยายามทำทุกวิถีทาง แต่ซิลเวสเตอร์ก็ไม่เคยเอาทวีตตีมาทำนกทอดพริกไทยดำเป็นจริงเป็นจัง
เมื่อก่อนก็ยังดีๆ อยู่หรอก…เหมือนการ์ตูนหลายๆ เรื่องที่ดูสนุกเฉพาะตอนเด็ก พออายุเริ่มมากขึ้น ไม่รู้ว่าความสนุกและอารมณ์ขันถูกทำหล่นหายไประหว่างทางตอนไหน เมื่อย้อนมาดูอีกครั้ง ทำไมเรื่องตลกแบบนี้ถึงบรรจุความร้ายกาจย้อนแย้งกลายเป็นซีเรียสขึ้นมาได้
ไม่รู้ว่ามีการยัด propaganda หรือ hidden agenda ใส่ไว้ตามสไตล์อเมริกันหรือเปล่า เดาไว้ก่อนว่ามันเป็นการ์ตูนที่แบ่งฝ่าย ‘นกที่ดีกับแมวที่เลว’ …โชคดีที่สุดท้ายทั้งคู่ก็สามัคคีปรองดองใต้ชายคาเดียวกันแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
ไล่เรียงสถานะสัตว์ในบ้าน ฐานของพีระมิดคือซิลเวสเตอร์ แม้จะเป็นผู้ล่าและมีภาพจำ เป็นผู้รังแกทวีตตี แต่ตอนจบมักจะเป็นผู้ถูกกระทำเสมอ โดยมีปัจจัยภายนอกคือ หมาบูลด็อก (จำชื่อไม่ได้) ทำหน้าที่บอร์ดีการ์ดให้กับทวีตตี คอยไล่ชกไล่งับซิลเวสเตอร์ รวมถึงคุณยาย ซึ่งเป็นเหมือนผู้คุมกฎ ส่วนด้านบนของพีระมิดที่อยู่เหนือระบบนิเวศคือทวีตตีน้อยๆ นกสปอยล์ที่ใครๆ ก็คอยปกป้อง
คนเขียนเรื่องนี้ก็ช่างใจร้าย แม้ซิลเวสเตอร์จะใช้หลายต่อหลายวิธีเพื่อล่าเหยื่อ แต่ทวีตตีก็มักจะเอาคืนแรงกว่าหลายเท่า โดยที่มันไม่ค่อยเจ็บตัวสักเท่าไหร่ และหลายครั้งก็สร้างสถานการณ์ให้แมวกลายเป็น ‘แพะ’ แถมยังมีแบ็คอัพดี ทำให้ซิลเวสเตอร์ สัตว์เลี้ยงที่อยู่มาก่อน ต้องถูกโยนไปนอกบ้าน หรือไม่ก็โดนไล่ฟาดด้วยไม้กวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อนกคานารี ‘poor little birdy’ เข้ามาเป็นสมาชิกชั้นสูงในบ้าน ซิลเวสเตอร์ (ชื่อเดิม โธมัส) ก็กลายเป็น ‘poor puddy cat’ เป็นเบี้ยล่างนกน้อยในกรงทองนับแต่นั้นเป็นต้นมา
ต่างอะไรกับคนในสังคมที่เมื่อขยับสถานะสู่อีกชนชั้น ได้รับการปกป้อง มีโอกาสที่ดี แล้วก็ไม่คิดออกไปหากินนอกกรงทองอีกเลย ไกลตัวหน่อยก็ลองนึกภาพสถาบันการเงินของสหรัฐล่มตอนวิกฤติแฮมเบอร์เกอร์ แต่ใกล้ตัวนี่ไม่รู้-ใครคือทวีตตี ใครคือแมวที่ถูกไล่ และใครคือยายที่คอยโอบอุ้มนกน้อยไว้ไม่ให้มันร่วงหล่น
ฉากตลกขำขื่นลักษณะนี้เกิดขึ้นหลายแห่งในโลก
แล้วทวีตตีก็แกว่งเท้าบนชิงช้าในกรงทอง ตาใสซื่อกลมโต พลางบีบเสียงเล็กๆ ฮัมเพลง “and if I don’t hurt him, he’ll do me no harm.”
คิดแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็กที่ไม่คิดอะไรมาก พอบ่ายๆ ก็มานั่งหัวเราะกับฉากคุณยายไล่ตีซิลเวสเตอร์ได้อีกครั้ง
That’s all folks!
รุ่งฤทธิ์ เพ็ชรรัตน์
Author
