เรื่อง : วีรพงษ์ สุนทรฉัตราวัฒน์
ภาพ : Seymour Glass
ฝนลงเม็ดหนา พวกเราขนย้ายจานไก่ย่าง แกงอ่อม ส้มตำ ยำไข่มดแดง และแก้วเบียร์ มายังโต๊ะตัวใหม่ที่ละอองฝนไม่อาจกระเซ็นเข้ามาสร้างความรำคาญ ติ๊ก ชีโร่ หรือ มนัสวิน นันทเสน มองการเคลื่อนไหวของคนนั้นทีคนนี้ที
“เหมาะสมแล้วที่เป็น บก. ดูจากการยกของ ใส่ใจในทุกรายละเอียด ของเล็กๆ ก็หยิบมา” มนัสวินกำลังเอ่ยถึงบรรณาธิการของเราผู้กุลีกุจอหอบเสบียงมาร่วมโต๊ะเป็นคนสุดท้าย แล้วหันมาอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ “แต่คนนี้เขาเป็นนักดื่มตัวฉกาจเหมือนกันนะ ยกเบียร์กับกับแกล้มออกมาก่อน” ใครคนนั้นยิ้มขวยเขินให้แก้วเบียร์ของตัวเอง
เป็นสายตาของคนวัย 50
เมษายนปีที่แล้ว มนัสวินป่วยด้วยโรคต่อมน้ำเหลืองโตและอักเสบ ต้องนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล 1 สัปดาห์ ในอาการที่เจ้าตัวบอก ‘เกือบตาย’ หลังออกจากโรงพยาบาลจึงบอกกับตัวเองว่า จะไม่แตะต้อง ‘เนื้อสัตว์’ กับ ‘แอลกอฮอล์’ แต่เย็นวันนี้พี่ติ๊กเล่นเสีย ‘เต็มเหนี่ยว’
ทั้งน้ำหมักและเนื้อไก่ย่าง แต่วิธีคิดของมนัสวิน ถ้าอยู่คนเดียว…เขาจะเป็นฝ่ายเลือก ถ้าอยู่กับสังคมอยู่กับเพื่อนเขาจะไม่เลือก เช่น “วันนี้เรามานั่งกินผักคนเดียวมันก็แย่สิ…ใช่มั้ย ทุกเช้าเราจะกินมังสวิรัติ ตัวเองเลือกเอง แต่อย่างนี้ (มนัสวินชี้ไปยังแก้วเบียร์ของเขา) โอเค…ไม่เป็นไร อยากกินก็กิน เราอย่าไปซีเรียส” เขาบอก
“มองตัวเองในกระจกยามเช้า คุณรู้สึกแก่มั้ย?” ใครบางคนถาม
“อย่าว่าแต่ตอนเช้าเลย กลางคืนก็เหมือนกัน ก็แก่ตลอด…ธรรมดา” เขาตอบไม่ลืมเสียงหัวเราะ
มะเร็งเป็นมิตรสหายของความกลัว…กลัวตาย กลัวการพลัดพราก เขาหัวเราะยั่วเยาะอาการของตัวเองตอนที่คุณหมอคนหนึ่งวินิจฉัยว่า เขาอาจเป็นมะเร็ง เยาะเย้ยมันด้วยเสียงหัวเราะ เสียงหัวเราะแบบติ๊ก ชีโร่
“เราแต่งเพลงกระทืบแบคทีเรีย ปรากฏมันมากระทืบเราคืน ก็เกือบตายนะ ทีแรกคิดว่าจะเป็นมะเร็ง เราก็…มึงตายแน่ไอ้ติ๊ก” มนัสวินกลั้วหัวเราะ “ปรากฏเป็นเชื้อแบคทีเรีย มันเกิดจากที่เราดึงจมูกเล็บ”
นาทีนั้นเรานึกถึงเพลง ‘ฉันตายไม่ได้’ ของเขา เป็นหนึ่งเพลงที่ทำเจ้าตัวร้องไห้ ระหว่างที่มนัสวินบอกเล่าที่มาของแต่ละเพลง มันมีท่วงทำนองหรือจังหวะพูดที่เราไม่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร ท่วงทำนองประเภทกลองแต๊ก แต่เขามาเหนือกว่านั้นทั้งเสียงฉาบ กระเดื่อง เบส เราแทนคำนี้คำเดียวครอบคลุมลักษณะการเล่าเรื่องของเขา: ‘พลิ้ว’
ใครบางคนสงสัยผลลัพธ์ของภาพลักษณ์ หากติ๊ก ชีโร่ วางตัวแบบพี่หนุ่ย อำพล หรือ บิลลี่ เข้ม แต่ยังคงผลิตผลงานแบบติ๊ก ชีโร่ รูปการจะออกมาอย่างไร แต่เจ้าตัวบอกเป็นไปไม่ได้ เพราะ “เราเป็นคนอารมณ์ดีโดยพื้นฐาน เป็นคนตลก”
ใช่ข้อสงสัยจากเราเพียงฝ่ายเดียวไม่ เพราะ “เสก โลโซ นม อุโด้ส และเพื่อนๆ เราบอกว่า ไม่อยากเห็นติ๊กตลกเลยว่ะ มูลค่าหรือตัวตนพี่ติ๊กมันน่าจะอยู่คู่กับการนำเสนอแบบนิ่งๆ เหมือนอาร์ติสต์ทั้งหลาย พูดน้อยต่อยหนัก ไม่สบตาใคร…ไม่ได้ กูทำแบบนี้ไม่ได้ เราจะเปลี่ยนแปลงให้เขามาชอบเราทำไม ถ้าเขาชอบ ก็ต้องชอบตัวตนของเราสิ”
เหลียวซ้ายแลขวา มนัสวินคว้านกหวีดที่ห้อยคอ เป่าลมเข้าไปเป็นเสียงหวีดสั้นและกระชับ 1 ครั้ง ไม่นาน…เจสัน ผู้อำนวยการฝ่ายยานพาหนะส่วนตัวก็ปรากฏ เตรียมออกรถกลับไปต่อที่บ้าน
ระหว่างที่รออาหารเพื่อฝากลูก-เมีย มนัสวินล้วงกระดาษในกระเป๋าเสื้อเพื่อแสดงให้เห็นสิ่งที่เขาสนใจอีกสิ่งหนึ่ง…งานศิลปะ เขาสวมเชิ้ตขาว อกซ้ายเพนท์รูปวาดฝีมือตัวเอง ข้อมือซ้ายสวมนาฬิกาแบบผู้รักษาเวลาเพราะมีอย่างจำกัด ข้อมือขวาสวมกำไลเงินเหมือนศิลปินผู้ไม่แยแสธรรมเนียมปฏิบัติของโลก
เจสันบอกว่า บอสของเขาเป็นคนประเภทไม่ยอมแก่ “แกไม่ยอมให้ชีวิตเครียดหรือทุกข์ร้อนเลย ไม่ยอมแก่ บางวันแกก็ขี่จักรยานไปที่ตึกแกรมมี่นะครับ คนอายุ 50 แถวบ้านผมไม่เป็นแบบนี้ร้อก…”
หลังประตูรั้วเหล็กดัดเป็นรูปตัวโน้ต ปูหญ้าเทียมสีเขียวสำหรับไดรฟ์กอล์ฟ ติดตั้งงานศิลปะตามฝาผนัง เป็นภาพจิตรกรรมสื่อผสม ลำโพงและดนตรี
ชีวิตปกติของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาพบวันใหม่ มนัสวินเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าเฟซบุ๊ค อ่านข่าวสาร เริ่มต้นทำเพลง ได้ท่อนสองท่อนกลับไปทำงานศิลปะ บนเวทีเขาออกท่วงท่าอย่างไร ที่บ้านดูจะไม่แตกต่าง
“เราเป็นคนเดียวในบ้านที่แม่บอกว่า ติ๊กน่ะหยิบโหย่ง ทำอันนี้ก็ไม่เสร็จ ค้างๆ คาๆ แต่มันเกิดจากการที่เราทำงานหลายอย่าง ตื่นมาเข้าเฟซบุ๊ค ดูข่าว ทำงานศิลปะ เราจะแยกโสตประสาทไป รอโหลดใช่มั้ย ไปทำงานนี้ กลับมาทำศิลปะ สักพักหยุดก่อนออกไปไดรฟ์กอล์ฟ กลับมาเปิดคอมพิวเตอร์ทำดนตรี สมัยนั้นแม่บอกติ๊กน่ะหยิบโหย่ง สมัยนี้เขาเรียก ‘บูรณาการ’ ทำหลายอย่างไปพร้อมๆ กัน”
เขาปฏิเสธเฟซบุ๊คมานาน ก่อนจะตัดสินใจใช้เมื่อ 7-8 เดือนก่อน เขาบอก “เดี๋ยวนี้วงดนตรีดีๆ ก็ใช้ช่องทางเฟซบุ๊คหรือยูทูบเผยแพร่ ไม่งั้น Room 39 คงไม่เกิด ฉะนั้นเราก็กลับมาที่ทฤษฎี ต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด”
ประมาณปี 2526-2527 ในช่วงที่บิลลี่ เข้ม กำลังมา ไมโครกำลังเกิด เรวัติ พุทธินันท์ ชักชวนให้ทำเพลงในฐานะศิลปินเดี่ยว แต่เขาเลือกปฏิเสธ เหตุผลคือต้องการทำเพลงเองทุกเม็ด
“เราต้องการเป็นนักศิลปะที่วาดเอง ดรอว์อิ้งเอง ลงสีเอง เมื่อพี่เต๋อนำเสนอโปรดิวเซอร์มือฉมังให้ เรารู้ถึงแนวทางของอัลบั้มเลย ตอนนั้นมีบิลลี่ มีไมโคร”
“ณ วันนั้น ระหว่างรายได้กับชื่อเสียงคุณเลือกอย่างหลัง?”
“ชื่อเสียง…อาร์ตเลยล่ะ เงินกูไม่สน ตังค์ไม่เอา เอามัน เขาเรียกว่าทำงานด้วยอุดมการณ์ ซึ่งผิดกับภาพตลกโปกฮาของติ๊ก ชีโร่นะ”
“ที่คุณบอกว่าทำงานแบบบูรณาการอย่างทุกวันนี้ เดี๋ยวทำนู่นเดี๋ยวทำนี่ จะเป็นการแสดงความหยาบคายต่อคุณไหม หากจะบอกว่าที่ทำๆ อยู่น่ะเพื่อปากเพื่อท้องของลูก-เมีย?” เป็นข้อสงสัยที่ผุดขึ้นจากช่องว่างระหว่างวัย
“สมัยนั้นเราเป็นเหมือนคนที่มีอิสระในตัวเอง ความรัก…เลิกก็ได้หรือมีก็ได้ ความคิดอยู่กับตัวเอง แต่ตอนนี้หลังจากแต่งงานแล้ว ความคิดเป็นสองความคิดแล้ว ต้องมารวมกัน ก็เกิดความรักสายพันธุ์ใหม่ แล้วมันคืออะไร ก็คิดถึงลูกก่อน เราบอกรักลูกทุกวันเลยนะ
“มันคือความสวยงามที่เราได้สัมผัสได้แสดงออกได้พูดได้คุยได้กอดได้โอบ ขณะเดียวกันปากท้องต้องมี เพราะฉะนั้นเราจะบอกว่ามันเป็นกระบวนการที่ไปด้วยกัน เช่นเรื่องวัยวุฒิกับคุณวุฒิมันไปด้วยกันเสมอ พี่ติ๊กเองบางครั้งยังรู้สึกน้อยใจตัวเองนะ มีบางคนทำงาน 10 ปี เป็นเศรษฐี แล้วเรากว่าจะได้ตังค์แต่ละบาทเหงื่อหยดติ๋งๆ โกงใครก็ไม่เป็น ซื่อสัตย์บริสุทธิ์ โง่ดักดานหรือเปล่า แล้วทำไมไม่เห็นสุขสบายเลย
“เราแบกต้นทุนของความรับผิดชอบอย่างมาก ขณะเดียวกันตัวตนเราเป็นอาร์ติสต์ เรามีความฝัน ภรรยาเคยบอกว่า อยากช่วยเราทำงาน ไม่อยากให้เหนื่อย อยากให้เราได้ทำงานในสิ่งที่รัก…งานศิลปะ โอ้โห โคตรซึ้งเลย”
มองข้ามรั้วบ้านออกไป มีรถกระบะต่อหลังคาเป็นรถส่งโดนัท กิจการหนึ่งของเขา
“ตอนที่เราเป็นหนี้สิบกว่าล้าน อย่างว่านะ คนเรามันต้องโตต้องเติบต้องใหญ่ แต่การเดินบนเส้นทางที่ไม่ใช่ทางของเรา ไม่ใช่วิถีของเรา มันอาจจะพลาดได้ ไม่ได้พลาดเพราะเราบริหารไม่ดี มันพลาดเพราะสังคมโลก มันเป็นวิกฤตการณ์ฟองสบู่แตก แล้วเราก็ติดร่างแหไปด้วย เราเอาตังค์ไปจ่ายแบงก์ น้ำตาไหลเลย เดี๋ยวแบงก์นี้ก็ย้ายไปแบงก์โน้น อะไรวะเนี่ย! ไม่แปลกใจเลยที่มีคนฆ่าตัวตาย”
“ช่วงนั้นเขียนเพลงได้มั้ย?”
“มันเหมือนไม่มีใจ เราพูดได้เลยว่าช่วงนั้นเป็นพิธีกรมากกว่า เป็นอาทิตย์ละ 6 วัน พอทำอย่างอื่นมันก็มีรูปแบบของมันต้องเรียนรู้ เราก็พยายามทำงานในเชิงบูรณาการ จะได้ทำอะไรได้หลายแบบ งานสังคมก็มี งานฟรีผู้ใหญ่ขอมา ทหาร ตำรวจ เอ็นจีโอ เราก็ต้องประมวลตัดสินใจ
“ชีวิตคนไม่ง่าย คิดดูสิ ทั้งชีวิตเราสร้างมาแล้วมาจบด้วยวิกฤติการเงิน คนต้องตายไป บางคนตกงาน บางคนขายแซนด์วิช ครอบครัวล้มหายตายจาก ไม่ง่ายเลย…ชีวิต มันคือเรื่องราวที่ชีวิตต้องประสบ เราต้องการให้สังคมยอมรับ มันเป็นสิ่งปกติ ถ้าถามว่าเราโดนกดดันมั้ย เราว่าเราก็เป็นปุถุชนคนหนึ่ง กิน ขี้ ปี้ นอน และมีรัก โลภ โกรธ หลง เราหนีอันนี้ไม่พ้น ทุกวันนี้สิ่งที่เกิดขึ้นก็ขอให้มันมีพื้นฐานมาจากความรักความพอใจ”
หลายวันถัดจากนั้น เราเสาะหาบันทึกการแสดงคอนเสิร์ตของติ๊ก ชีโร่ มาดู ตามคำแนะนำของเขาในคืนนั้น “ในคอนเสิร์ตของติ๊ก ชีโร่ที่เมืองทองฯ ลองไปเปิดดูนะ ช่วงแรกๆ จะนิ่งมากเลย พยายามนิ่งพยายามขรึม หลังๆ ไม่ไหว กูทำแบบนี้ไม่ได้”
หลุดหัวเราะหลายครั้ง มันเป็นจังหวะบางจังหวะ เป็นท่วงท่าการแสดงดนตรีของเขา บางคำพูดที่พูดกับแฟนเพลง เสียงหัวเราะต่อภาพตรงหน้านำเราย้อนกลับไปยังเรื่องราวของมนัสวินเมื่อคืนก่อน
ไม่ง่ายเลย – ชีวิต
***************************
(หมายเหตุ : ตีพิมพ์ครั้งแรก คอลัมน์ Face of entertainment มิถุนายน 2555)
Author
