เรื่องและภาพ: คีรีบูน วงษ์ชื่น
ได้มีโอกาสไปออกทริปกับชมรมนักข่าวสิ่งแวดล้อมเมื่อสัปดาห์ก่อน ลงสำรวจพื้นที่ปากบารา จังหวัดสตูล ก่อนไปสองสามวัน ฉันนั่งคิดว่า สตูลและฉันเคยมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไรบ้างหรือเปล่า
แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อนานมาแล้ว เคยมีญาติห่างๆ ย้ายครอบครัวลงไปตั้งรกรากอยู่ที่สตูล ครั้งนั้นเรายังคงเขียนจดหมายไปมาหาสู่กันยามคิดถึงบ้าง-ส่วนมากจะเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ยังจำตอนหนึ่งในจดหมายที่ญาติผู้น้องคนนั้นเขียนมาเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงสดใสได้ (ในกระดาษจดหมายมักจะมีรูปวาดพระอาทิตย์ ก้อนเมฆ กุ้งหอยปูปลา และต้นมะพร้าวอยู่ด้วย) เธอบอกว่าที่บ้านทำประมงกัน จึงได้กินปลา กุ้ง หมึกสดๆ ทุกมื้อจนเบื่อไปเลย ที่วิ่งเล่นของเธอและน้องสาวอีกคนก็คือชายหาดกว้างยาวที่หน้าบ้านนั่นเอง
เราไม่ได้เจอกันนานหลายปีแล้ว ตอนที่ไปถึงสตูลฉันยังนึกในใจว่า ถ้าไปเดินเล่นที่ชายหาด เราจะได้เจอกันไหมนะ
ชมรมฯพาไปลงพื้นที่ปากบารา อำเภอละงู เนื่องจากจะมีการตั้งเวที ค.1 (การประชุมรับฟังความคิดเห็นของประชาชนและผู้มีส่วนได้เสียในการกำหนดขอบเขตและแนวทางการประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมและสุขภาพ (EHIA) ) กรณีการก่อสร้างท่าเรือน้ำลึกปากบารา
ในทริป ฉันได้พูดคุยกับคนขับรถตู้ ระหว่างทางที่เขาพาฉันออกไปเก็บภาพยังชุมชนบ้านบ่อเจ็ดลูก ก่อนหน้านั้นได้ยินคนอื่นๆ เรียกเขาแบบเอ็นดูว่า มิสเตอร์สโลว์ไลฟ์ ด้วยสไตล์การขับที่ช้า (แต่ชัวร์) สังเกตเข็มไมล์ที่หน้าปัดบอกความเร็วอยู่ที่ 80 กม./ชม. ตลอดเส้นทาง ที่จริงแล้วเขามีชื่อว่า ‘บังรูน’
บังรูนจะพูดแทนตัวเองว่าบังรูนทุกคำ เขาเป็นชาวหาดใหญ่ที่ผันตัวจากพ่อค้าขายส่งเสื้อผ้าผู้หญิงมาเป็นคนขับรถตู้รับจ้าง ในตอนหนึ่งของบทสนทนาเขาเอ่ยว่า “บังรูนชอบขับรถ เรียกว่ารักได้เลยแหละ”
หลังขาดทุนจากธุรกิจเสื้อผ้า เขาเริ่มคิดว่าสิ่งที่เขาทำได้ดีมีอะไรอีกบ้าง ที่สุดจึงมาลงเอยที่การขับรถ ระหว่างทางที่เล่าไปเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงโมโนโทน ฉันจับความรู้สึกได้ว่าเขากำลังมีความสุข บังรูนเอ่ยถึงอัลเลาะห์ เขาบอกว่าอัลเลาะห์เป็นผู้นำทางให้เขามาค้นพบกับงานขับรถ ถนนหนทางข้างหน้าทุกสายของเขาจึงมีพระเจ้าคอยนำทางเสมอ และเขาจะคงรักษาความดีงามนั้นไว้ด้วยการมีสติทุกครั้งที่ขับรถ ความซื่อสัตย์ของเขาที่มีต่อองค์อัลเลาะห์คือ ความปลอดภัย และจะพาทุกคนไปยังจุดหมายอย่างปลอดภัยในทุกครั้ง
ช่วงหนึ่งที่รถลัดเลาะไปบนถนนริมชายหาด เหมือนถนนทั้งเส้นจะเป็นของเขา อัตราความเร็วยังคงที่ เขาหันไปมองทะเลแวบหนึ่ง เวลานั้นน้ำลงจนเห็นโขดหินน้อยใหญ่และชายหาดกว้าง เขาถามฉันว่า น้ำทะเลที่มันไหลลงจากฝั่งนี้นั้นมันไหลเทไปรวมกันอยู่อีกฝั่งหนึ่งใช่ไหม โดยไม่รอคำตอบ บังรูนพูดเหมือนรำพึงกับตัวเองว่า บังรูนคิดว่ามันเป็นแบบนั้นนะ
ฉันถามบังรูนว่าคิดเห็นอย่างไรบ้างกับการที่จะมีการสร้างท่าเรือปากบารา บังรูนนิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วตอบว่าเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย แต่เขาคิดว่าที่มีชาวบ้านออกมาต่อต้านนั้นเพราะที่นี่เป็นบ้านของพวกเขา ถ้ามีใครมาทำอะไรที่บ้านเราในพื้นที่ของเรา… “บังรูนก็คงจะไม่อยู่เฉยเหมือนกัน”
ฉันเก็บภาพในพื้นที่ได้บางส่วนแล้ว ก่อนร่ำลากันในวันนั้น (เพราะฉันต้องย้ายไปนั่งรถอีกคัน) ฉันซื้อน้ำอัดลมมาฝากเขากระป๋องหนึ่ง บังรูนยิ้มยิงฟันขาว กล่าวขอบคุณ เข้าเกียร์ แล้วค่อยเคลื่อนรถออกไป
ตอนที่เขียนเรื่องนี้อยู่ ฉันนึกถึงคำพูดของบังรูนในเย็นวันนั้น และอยากให้คุณได้ยินน้ำเสียงราบเรียบเหมือนคลื่นลมสงบของเขาด้วยจัง ตอนที่เขาพูดว่า “บังรูนจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด พวกคุณนักข่าวก็คงเหมือนกัน พวกชาวบ้านก็เหมือนกันเนาะ”
Author
