[On This Day] 17 กุมภาพันธ์ 2498 ประหารชีวิต 3 จำเลยคดีสวรรคต ร.8

วันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2498 ราชทัณฑ์ได้นำตัวผู้ถูกกล่าวหาว่าเกี่ยวข้องกับการสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล รัชกาลที่ 8 ได้แก่ ชิต สิงหเสนี บุศย์ ปัทมศริน และ เฉลียว ปทุมรส ไปทำการประหารชีวิต ณ เรือนจำกลางบางขวาง ตามคำพิพากษาของศาลฎีกา

ก่อนหน้านั้นในวันที่ 12 ตุลาคม 2497 ศาลฎีกามีคำสั่งพิพากษาประหารชีวิตจำเลยทั้งสาม แต่ทั้งสามคนยื่นหนังสือทูลเกล้าฯ ถวายฎีกาพระราชทานอภัยโทษ แต่ฎีกาดังกล่าวก็ถูกปัดตกไป

ในวันเกิดเหตุ (9 มิถุนายน 2489) ชิต สิงหเสนี และบุศย์ ปัทมศริน ซึ่งเป็นมหาดเล็กทั้งคู่ นั่งเฝ้าหน้าห้องพระบรรทมของในหลวงรัชกาลที่ 8 ซึ่งมีทางเข้า-ทางออกเพียงทางเดียว ดังนั้น ทั้งคู่ย่อมรับรู้หากมีใครเข้าหรือออกจากห้องนั้น แต่ในเวลาต่อมา ก่อนการประหารชีวิตไม่นาน เมื่อ ฟัก ณ สงขลา ทนายของจำเลยทั้งสาม สอบถามว่า ใครคือคนที่เข้าไปปลงพระชนม์ในหลวง ทั้งคู่กลับไม่ได้ให้คำตอบแต่อย่างใด ขณะเดียวกัน ในวันที่เกิดเหตุ เฉลียว ปทุมรส ไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่อยู่ห่างจากพระที่นั่งบรมพิมาน พระบรมมหาราชวัง กว่าสิบกิโลเมตร

จอมพล ป. พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรีขณะนั้น พยายามยื่นขอพระราชทานอภัยโทษถึง 3 ครั้ง และพยายามรื้อฟื้นคดีขึ้นพิจารณาใหม่อีกหลายรอบ แต่ก็ไม่สำเร็จ พล.ต.อนันต์ พิบูลสงคราม บุตรชายของจอมพล ป. บันทึกเอาไว้ว่า จอมพล ป. เสียใจมากที่ไม่สามารถช่วยทั้งสามคนเอาไว้ให้

ในวันประหารชีวิต พล.ต.อ.เผ่า ศรียานนท์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย และอธิบดีกรมตำรวจ ทำหน้าที่เป็นประธานในพิธีประหาร มีช่วงเวลาหนึ่งที่ พล.ต.อ.เผ่า เข้าไปคุยกับจำเลยทั้งสามเป็นการส่วนตัว แม้จะมีการบันทึกบทสนทนาเอาไว้ แต่ข้อมูลดังกล่าวยังถูกจัดเก็บเป็นความลับสุดยอด

ทั้งนี้ ก่อนจะถูกประหารชีวิตเพียงหนึ่งวัน บุศย์ ปัทมศริน เขียนจดหมายถึงภรรยาว่า

“บุญสม

“จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายครั้งสุดท้ายในชีวิตฉัน ซึ่งเราจะต้องจากกันโดยฉันไม่ได้กระทำผิดคิดร้ายอย่างหนึ่งอย่างใด แต่ก็ต้องตายโดยที่ไม่ได้มีความผิด ขอสมอย่าได้เสียอกเสียใจ เพราะผัวของสมไม่ได้ตายโดยมีความผิด ตายโดยความอยุติธรรม

“ทุกสิ่งทุกอย่างสมรู้ดีว่าฉันบริสุทธิ์เพียงไร แต่เป็นคราวเคราะห์ของฉันที่ต้องตายโดยที่ไม่ได้ทำความผิด จากนี้ไม่มีอะไรจะพูดอีก นอกจากขอร้องให้สมจงรักษาตัวให้ดี อย่าใช้สุรุ่ยสุร่ายนัก เพราะสมจะต้องอยู่รักษาตัวไปอีกนาน จนกว่าจะที่สุดอายุของสม

“อนึ่งในระหว่างที่อยู่ด้วยกันมา ถ้ามีอะไรที่ผิดพลั้งไปบ้าง ก็ขอให้อโหสิด้วย ฉันได้เซ็นชื่อในพินัยกรรมไว้ให้แล้ว ขอให้ใช้ให้เป็นประโยชน์

“จากฉันเป็นครั้งสุดท้าย และจะไม่ได้พบกันอีก”