ไม่ว่าโลกจะสูงหรือว่าต่ำ
ใจมนุษย์จะดำหรือว่าขาว
หยาดหยดน้ำจากต้นยังหล่นพราว
ในรวดร้าวกว่าร้าวที่หนาวลึก
ลำต้นยังทระนงคงชูค่า
ระฟ้ามารำไรในห้วงดึก
ใบร่วงกราวหนาวห่มเป็นพรมพฤกษ์
กายผนึกทายท้าชะตาตน
แต่ละมีดกรีดมาข้าบาดเจ็บ
หลั่งเลือดขาวหนาวเหน็บใครเก็บผล
ก้อนสีขาวหรือตีค่าประชาชน
สุขหรือทุกข์ท่วมท้นที่สนนราคา
ดัชนีชี้วัดความสุขอยู่ตรงไหน?
ต้นยางใหญ่ถามเหล่าเจ้าดอกหญ้า
ตรงปลูกไม้ร่มเย็นเพ็ญพนา
หรือเอาใจฝูงเจ้าป่าผู้รองเรือง
ความสุขอยู่ที่ไหน?
อยู่ที่ให้ฝูงเจ้าป่ามาฟูเฟื่อง
ป้อนท้องอิ่มหลับสบายอยู่เนืองเนือง
กัดกินเมืองเปรื่องเรื่องเขลาคงเข้าใจ
เขาสุขที่นำข้าช่วยหาเสียง
หวังเพียงเฟื่องยุคปลุกสมัย
แต่ละยุคขับถ้อยผ่านหวานละไม
จะช่วยเขาอย่างไร? ให้มียาง…
ขณะข้าเทียมรุ้งสูงตระหง่าน
ท่ามลูกหลานขยายไกล…ไประหว่าง
ราคาต่ำเตี้ยเรี่ยดิน…สิ้นหนทาง
จึงลาร้างจางหายในสายลม
พัชรินทร์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
