พระจันทร์จากหน้าต่างชั้นเจ็ด
มุมเดียวที่ฉันเฝ้ามอง
กำลังจะถูกตึกสูงบดบัง
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้
รอคอยเรื่องเล่าจากเธอ
ท้องฟ้ากว้างใหญ่
เต็มไปด้วยดวงดาวนับร้อยพัน
เพราะเธอคือบทกวีวรรคสุดท้ายของฉัน
จำได้ไหม
หนังสือเล่มนั้นเธอให้
หน้าปกรูปวาดไวโอลิน
คันชักสีแดงดอกกุหลาบ
เล็บมือทาสีเขียว
ฉันบอกเธอว่า
นี่เป็นบทเพลงของปีศาจ
ผู้บรรเลงเพลงอ่อนหวานแสนเศร้า
เธอยิ้มและว่าฉันช่างคิด
ดูสิ คืนวันผันผ่าน
จากหน้าต่างชั้นเจ็ด
เมืองทั้งเมืองห่มคลุมด้วยฝุ่นหมอกควัน
แต่ฉันยังนั่งตรงนี้
มีชีวิตอยู่ด้วยถ้อยคำ
และรอคอย
โปรดเก็บดวงตาฉันไว้
ในทุกทุกที่ที่เธอไป
ให้ฉันได้มองเห็นโลกอย่างเธอ
เพราะเธอคือบทกวีบทสุดท้ายของฉัน
เธอคือบทกวีบทสุดท้ายของฉัน
สิรินทร์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
