ย่ำเวลาราตรีกาล
จันทร์เดือนเเรมไม่เฉิดฉายเเสง
หมู่ดาวไม่พร่างพราวสกาววับเเวว
ความมืดดำปกคลุมผืนฟ้าเเละเเผ่นดิน
ระหว่างตึกสูงระฟ้า
เเสงไฟส่องสลัวๆ พอเห็นเงา
เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาน่าฉงน
สิ่งมีชีวิตใดซ่อนตัวอยู่
เสียงดังถี่ขึ้นเป็นระยะ
ไม่เเน่ใจนักใช่เสียงมนุษย์หรือภูตผี
หรือใครเเอบมาเล่นจ้ำจี้ยามราตรี
จะสบถถามเสียงดังก็ไม่กล้าพอ
จึงตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปใกล้
เพิงพักปูด้วยกระดาษลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
สตรีในเสื้อสีขาวขาดวิ่นนอนเล่นโยกเยกกับเด็กชายไร้กางเกง
ขวดน้ำพลาสติกวางตัวรายล้อมโดยรอบ
ฉากเเห่งความสุขบนพื้นที่เเคบยังคงดำเนินต่อไป
สายตาเฝ้ามองอยู่สักพักจึงผละตัวเองออกมา
เเสงไฟสวยงามบนยอดตึกส่องไปทั่วทิศ
มีเพียงลำเเสงน้อยนิดเท่านั้นที่สาดส่องมาเฉียดเพิงพักเล็กๆ
ย่ำเวลารุ่งสาง
ดวงตะวันเฉิดฉายเเสง
ฝูงนกออกโบยบิน
เจ้าของตึกกลับมาเยือน
กระดาษลัง สตรีเสื้อสีขาวขาดวิ่น เด็กชายไร้กางเกง
เเละเสียงหัวเราะในช่องเเคบระหว่างตึกเลือนหายไป
อติรุจ ดือเระ
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
