a primitive dog

กู-มึง คือสรรพนามที่เราใช้เรียกกัน เพราะกูไม่รู้จะพูดจะบอกจะปรามมึงยังไงดีล่ะ เหม็น ก็เวลาที่มึงทำกิริยาน่าเวียนหัวต่างๆ นานาของมึง แรกๆ ที่มึงมามึงก็เที่ยวไปดมตูดคนโน้นดมตูดคนนี้ สาวแส้แร่รวย เหม็น มึงไม่เว้น คนเป็นสาวเป็นนางมึงเที่ยวไปดมตูดหล่อน มึงก็นะ…เหม็น แล้วไหนจะการคอยตามอารักขาพวกกูถึงขนาดไปหมอบเฝ้าที่โต๊ะอาหารทุกมื้อที่พวกกูหิว มึงทำให้กูอายคนฉิบหาย

หลังๆ คนแถวนี้เขาก็รู้กันโดยมิต้องบอกกล่าวว่ามึงน่ะเป็นหมาบ้านหลังนี้ กูเลยจำต้องเป็นเจ้าของมึงอย่างไม่เต็มใจเวลาเดินไปกินข้าว ซื้อเหล้ายาปลาปิ้ง ก็จะมีหมาหน้าตาโง่ๆ ผิวกายสีขาว มีเกล็ดเรื้อนขึ้นประปราย ยังไม่นับกลิ่นอันเป็นความหมายของชื่อมึง

หลังๆ มึงยิ่งเพี้ยนหนัก มึงเที่ยวไปไล่กัดคนขี่มอเตอร์ไซค์ มึงเป็นอะไรกับมอเตอร์ไซค์นักนะ มึงจะกัดเขาจนได้ล่ะน่า หลังๆ มึงแอดวานซ์เที่ยวไล่งับล้อรถแท็กซี่ขณะกำลังหมุนด้วยความเร็วบนถนน มึงนี่นะ…เหม็น

กูรำคาญมึงทุกครั้งที่มึงคอยเดินตาม แล้วมายืนจ่อประตูราวกลับกลัวว่ากูจะไม่ให้มึงเข้าบ้าน ก็มีบ้างแหละที่กูชอบแกล้งมึง หลอกว่าจะเข้าบ้านแต่ไม่เข้า หลอกว่าจะออกไปข้างนอก แต่ไม่ออก แต่บางครั้งกูก็อดสงสารมึงไม่ได้ มีคนบอกว่าแววตาของมึงน่ะเป็นแววตาของหมาโง่ มึงสงสัยอะไรนะ ในหัวของมึงคิดอะไรอยู่นะเหม็น

กูไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเมื่อเย็นวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่กูได้เจอมึง จะเป็นวันสุดท้ายที่คนที่เขารักมึงมากกว่ากูจะได้เจอมึง กูรู้ว่ามึงน่ะก็รักพวกเขา อย่างน้อยก็รักมากกว่ากู แหมเหม็น มึงไม่ต้องเถียง เขาทั้งอาบน้ำ ทายาขี้เรื้อนให้มึง หาข้าวให้มึงกิน กูนี่แหละคอยแต่จะแกล้งมึง เวลามึงพูดไม่รู้เรื่องก็จุดยืนกูนี่แหละที่สะกิดสีข้างมึง

วันสุดท้ายมึงมีอาการแปลกๆ นะเหม็น มึงลุกลี้ลุกลน เห่าให้ขรมตลอดทางที่มึงตามกู เหมือนมึงโกรธอะไรมาสักอย่าง เหมือนมึงโดนใครเขาทำร้ายมา ซึ่งตอนนั้นกูคิดอย่างนั้น เพราะมึงน่ะซ่าส์เหลือเกิน เขาก็หมั่นไส้มึงน่ะซี ไม่แปลกหรอก มึงลุกลี้ลุกลนจนกูแปลกใจ กูไม่นึกเลยว่ากูจะเป้นคนสุดท้ายที่ได้เห็นมึง

วันก่อนมีคนเจอศพมึงบนชั้นสองของโรงเรียนมัธยม เขาบอกพี่สาวที่คอยดูแลมึงอย่างดีว่า มึงนอนตายตัวแข็ง ไม่มีบาดแผลไม่มีอะไรทั้งนั้น นอนตายอย่างสงบน่ะ กูตกใจ กูไม่คิดว่าความตายของมึงจะมีผลต่อความรู้สึกกูอย่างนี้ เออโว้ย กูก็โหวงๆ นะมึงเหม็น แต่กูมาย้อนคิดอีกที วันสุดท้ายที่มึงคอยดุนหลังให้กูเดินนำ เหมือนมึงจะบอกให้กูไปส่งมึงหรือเปล่าวะเหม็น มึงรู้ว่าความตายได้ย่างก้าวมาหามึงอย่างช้าเชือน มึงรู้ว่ามึงกำลังจะตายหรือเปล่าวะเหม็น มึงตื่นตัว มึงเห่าไล่ความตายหรือต้อนรับขับสู้ ก็สุดที่กูจะรู้ได้

กูชอบนะที่มึงเลือกไปตายที่โรงเรียน มันแสดงให้เห็นว่ามึงเป็นหมาใฝ่รู้ มึงชอบมานอนที่บ้านหลังนี้ บ้านที่มีหนังสือเป็นภูเขาเลากา ก็จะไม่เยอะได้ไงก็บ้านหลังนี้คือสำนักพิมพ์ มึงนอนท่ามกองความรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วมึงก็เลือกที่จะไปตายในโรงเรียน แถมยังอุตสาห์ตะเกียกตะกายขึ้นชั้นสองอีกแหนะ มึงนี่นะ…เหม็น