Happy First เริ่มต้นที่ความสุข: จะอ่านหนังสือหรืออ่านภาพดี

การอ่านมีหลายโหมด เราอาจอ่านเพื่อค้นคว้าสิ่งที่สงสัย หวังค้นพบปัญญาจากเรื่องราวบางอย่าง อ่านไปพลางคิดไปพลาง ประสงค์ความหย่อนใจที่ตัวอักษรชักนำเราไป หรือบางทีเราก็อ่านอะไรก็ได้เพื่อฆ่าเวลาอันน่าหน่าย

หนังสือเองก็มีหลายหมวด นอกจากการแบ่งด้วยแนวเนื้อหา บางเล่มเน้นการอ่านจากหน้าแรกไปจนหน้าสุดท้าย บางเล่มเน้นการอ่านแค่บางส่วนจากสารบัญและดัชนีท้ายเล่มอันทรงประสิทธิภาพ และบางเล่มไม่เน้นอะไรเลย ถ้าลมพัดหน้าไหนเปิดขึ้นมา คุณก็อ่านหน้านั้นแหละ

หนังสือนี้อยู่ในหมวดหลัง

ผู้อ่านเองก็มีหลายประเภท บางคนอาจต่อต้านประโยคทำนองสอนสั่ง บางคนชอบอ่านอะไรสั้นๆ บางคนชอบอ่านอะไรยาวๆ บางคนอ่านเพราะ #แจบอมอ่าน (ว่าแต่ แจบอมนี่ใครอะ?) บางคนรู้สึกถูกชะตากับภาพประกอบที่แทบจะเป็นพระเอกของหนังสือเล่มนี้จนมองข้ามข้อความทั้งหลายในหนังสือเล่มนี้ไป

สารภาพว่าผมเองเป็นคนประเภทหลังสุด

ภาพประกอบฝีมือ โชซองมิน มีเสน่ห์มาก ทั้งลายเส้นลื่นไหลสบายๆ แต่ก็ช่างแม่นยำ ไม่แปลกเลยที่ประวัตินักวาดท้ายเล่มจะบอกว่าเขาเป็นนักวาดภาพประกอบรุ่นเก๋าที่ทำงานอาชีพนี้มากว่า 12 ปี ฝากผลงานในสื่อต่างๆ มากมาย (ไปส่องผลงานเขาได้ที่ graphite-lab.com)

การเคลื่อนไหว (ภาพของโชซองมินให้ความรู้สึกของการทำกิจกรรมบางอย่างอยู่เสมอ ดูมีชีวิต) และการทิ้งหน้ากระดาษบางส่วนให้ว่างไว้ คือข้อเด่นมากๆ ของงานภาพประกอบเล่มนี้

ส่วนวลีของ พักแช-กยู มันอาจจะเริ่มในสมุดบันทึกสักเล่มของเขา สั้นกระชับตามประสา copywriter (อาชีพของเขา) ที่น่าสนใจคือข้อเขียนในหนังสือเล่มนี้คือตัวอักษรจากปี 2004 วลีเหล่านี้จำศีลสิบปี ก่อนจะฟื้นตื่นอีกครั้งในปี 2014 (เดาว่ามันคงถูกปรับ คัด บ้างแล้ว) โชซองมินวาดภาพประกอบจนครบ และพิมพ์ครั้งแรกในปี 2015

ทุกหน้าของหนังสือเล่มนี้ประหนึ่งสาธิตการทำงานเข้าคู่กันระหว่าง copywriter และ art director ในสายงานโฆษณา มันน่าสนใจเพราะทุกภาพไม่ใช่การวาดทื่อๆ ตรงๆ ตามคำที่เขียน และต่างหนุนเสริมกันและกันแบบ print ad ชั้นดี แต่ต่างจากโฆษณาตรงที่สินค้าที่ทั้งคู่ขายไม่ใช่กระเป๋า รถยนต์ น้ำหอม คอนโด ฯลฯ แต่คือไอเดีย

และต่างอีกตรงที่ว่า แม้เราจะ ‘ไม่ซื้อ’ ไอเดียนั้นๆ ก็ใช่ว่าภาพและคำเหล่านั้นจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง (ยุคนี้เราคงไม่ได้เชื่อทุกอย่างตามคำจากการอ่านใช่ไหม?)

ที่น่าสนุกยิ่งกว่า คือการลองสมมุติว่าตัวเองเป็นโชซองมิน เราจะตีความวลีเหล่านี้เป็นภาพอย่างไรได้บ้าง

ข้อความของพักแช-กยูนั้นมีทั้งการตั้งข้อสังเกตต่อชีวิต บทเรียนส่วนตัว ข้อเตือนใจในบางสถานการณ์ แน่นอนว่าสิ่งที่เขาเขียนห่างไกลจากการเป็นสัจจะนิรันดร์ อาจหลุดจากตรรกะในบางวลี กระทั่งว่านักใช้ชีวิตผู้แก่กล้าอาจกระตุกยิ้มเหยียดความพื้นๆ คลิเชๆ ในบางประโยค… แต่เชื่อไหมว่าทุกความรู้สึกนั้น ไม่ได้มาจากหนังสือเล่มนี้ แต่มาจากข้างในเราต่างหาก

ผมเขียนรีวิวสั้นๆ นี้ขณะกำลังโม่งานอยู่ในออฟฟิศ เลยขอถือวิสาสะคัดลอกมาให้คุณชิมสักนิดหนึ่ง

บ้าน บริษัท
บ้าน บริษัท
บ้าน บริษัท
สุดสัปดาห์ก็ นอน นอน นอน
แล้วก็วนกลับมา
บ้าน บริษัท
บ้าน บริษัท
บ้าน บริษัท
อ้อ
ฉันไม่ใช่กระรอกนี่นะ
แต่เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

(หน้า 125)

เมื่อจิบไวน์
เธอเลือกมองที่ฉลากก่อน
ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว
มีกลิ่นหอมและรสชาติ
ตรงตามอายุจริงรึเปล่า

(หน้า 145)

ผู้ใหญ่ที่หลงทาง
หวาดกลัว
ไหวหวั่น
และใจเสีย
เท่ากับเด็กหลงทางคนหนึ่ง

(หน้า 106)

 

 

ผมอยากเขียนสั้นๆ
เว้นที่ว่างให้คณะลูกขุนได้เดา
แต่มันไม่ง่ายเลย

 

HAPPY FIRST เริ่มต้นที่ความสุข
위로의 그림책  *
พักแช-กยู เขียน
โชซองมิน ภาพ
วิทิยา จันทร์พันธ์ แปล
สำนักพิมพ์ springbooks

* ชื่อเล่มฉบับภาษาเกาหลีคือ 위로의 그림책 ถ้าแยกคำ 위로의 แปลว่า ขึ้น 그림책 แปลว่า หนังสือภาพ รวมแล้วอาจอนุมานได้ว่า photo book of comfort หรืออะไรประมาณนั้น

Author

ณขวัญ ศรีอรุโณทัย
อาร์ตไดเร็คเตอร์ผู้หนึ่ง ชอบอ่าน เขียน และเวียนกันเปิดเพลงฟัง

เราใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้เว็บไซต์ของคุณ โดยการเข้าใช้งานเว็บไซต์นี้ถือว่าท่านได้อนุญาตให้เราใช้คุกกี้ตาม นโยบายความเป็นส่วนตัว

Privacy Preferences

คุณสามารถเลือกการตั้งค่าคุกกี้โดยเปิด/ปิด คุกกี้ในแต่ละประเภทได้ตามความต้องการ ยกเว้น คุกกี้ที่จำเป็น

ยอมรับทั้งหมด
Manage Consent Preferences
  • Always Active

บันทึกการตั้งค่า