“ผมนึกถึงผู้คน นึกถึงประชาชน การที่เรามีสิทธิเสรีภาพอย่างที่ควรจะเป็น แม้วันนี้จะยังไม่เป็นแบบนั้น ยังมีคนที่ถูกลิดรอนสิทธิ แต่ผมหวังว่าชาติในความหมายของเราจะเป็นแบบนั้น” คำกล่าวจากเด็กหนุ่มมัธยม เมื่อถูกถามถึงความหมายของชาติ และชาติในแบบที่เขาอยากเห็น
สี่โมงครึ่ง แดดยังพอแรงให้เหงื่อซึม หากไม่เป็นปัญหาของขบวนแห่หมุดคณะราษฎรที่เริ่มเดินรอบอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ก่อนมุ่งหน้าเคลื่อนไปยังลานคนเมือง ผมเกี่ยวเกาะไปกับขบวนแห่จนถึงที่หมาย มวลบรรยากาศสบายชวนสนุก คึกครื้นด้วยเสียงเสรีของประชาชน สมกับการเฉลิมฉลองวันชาติ
ผู้ร่วมงานหนาตาตั้งแต่ผมเดินเท้ามาถึง มีบูธออกร้านของกลุ่มสนับสนุนและเคลื่อนไหวทางประชาธิปไตย และบูธขายอาหารมากมายรอต้อนรับ หลายคนนั่งชิมรสอาหารบริเวณที่ผู้จัดงานเตรียมไว้ให้ ขณะที่อีกหลายคนแวะชม แวะร่วมกิจกรรมตามบูธต่างๆ อย่างเช่นการร่วมลงชื่อสนับสนุนให้มีการเลือกตั้งผู้ว่าฯ ทั่วประเทศ หรือจะเป็นการเขียนจดหมายแคปซูลกาลเวลา
ผมเดินไล่เรื่อยไปหยุดอยู่ข้างบูธของกลุ่มนักเรียนเลว สะดุดตากับข้อความ ‘คู่มือเอาตัวรอดในโรงเรียน’ อดเห็นด้วยไม่ได้กับความจริงที่ว่าอำนาจนิยมและความไม่เป็นธรรม กระทั่งความไม่สมเหตุสมผลบางประการในสังคม มีจุดเริ่มต้นมาจากในโรงเรียน
ถัดจากบูธนักเรียนเลว เสียงดนตรีฟังสบายก็เข้าทายทัก หลายคนนั่งลงกับพื้นในท่าทีผ่อนคลายคล้ายให้บรรยากาศนวดแผ่นหลังและผืนไหล่ ผมยืนกวาดตามองโดยรอบ ไม่นานเสียงปรบมือก็ดังขึ้นที่ด้านตรงข้าม เวทีฝั่งเสาชิงช้าเริ่มด้วย ส.ศิวรักษ์ ยืนเล่าเรื่องที่มาของ 90 ปีประชาธิปไตยไทย ก่อนจะตามด้วยตัวแทนจากภาคประชาชนกลุ่มต่างๆ ที่ขึ้นมาพูดถึงประเด็นทางสังคมในด้านต่างๆ อาทิ มิน จากกลุ่มนักเรียนเลว และครูทิว จาก ครูขอสอน ในประเด็นเรื่องการศึกษา พะเยาว์ อัคฮาด ในประเด็นเรื่องความยุติธรรม เชฟไปป์ ในการเมืองเรื่องอาหาร ฯลฯ
ราวกับฟ้าแอบมืดลงในจังหวะที่ผู้คนกำลังเพลิดเพลิน รู้ตัวอีกทีแสงของวันก็หายกลายเป็นแสงจากหลอดไฟให้ความสว่าง ผมย้ายมาฟังวงเสวนาเรื่องรัฐธรรมนูญกับกฎหมาย ที่ดำเนินรายการโดย จอห์น วิญญู จีรนุช เปรมชัยพร ร่วมด้วยยิ่งชีพ อัชฌานนท์ และ ณัชปกร นามเมือง จาก iLaw
ฝนทำท่าจะตกนานแล้ว แต่ยังไม่ตกเสียที จนกระทั่งศิลปินกลุ่ม RAD ขึ้นแสดง หยดน้ำฝนก็ร่วงลงบนหลังแขน แน่นอนว่าผู้คนรวมถึงผม ไม่มีใครยอมหนีง่ายๆ เราพากันเฮตามบทเพลงทะลุฟ้า ต่อเมื่อฝนเทลงหนักเข้านั่นแหละ เราถึงพากันเข้าหลบตามบูธต่างๆ ผมหิ้วกระเป๋ากล้องเข้าร่ม ซึ่งโชคดีที่บังเอิญเป็นบูธของ WeVolunteer ผมจึงได้สูดกลิ่นหอมของกุ้งเผาพลางรอฝนซา
อย่างไรก็ตาม แม้ฝนจะตกอย่างหนัก และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโดยง่าย หากตลอดเวลานั้นเสียงรัวกลองของราษฎร์ดรัมส์ยังคงบรรเลง จนเมื่อทางผู้จัดประกาศว่ากิจกรรมจะเหลือเพียงการแสดงของวงสามัญชน ทุกคนต่างส่งเสียงร้องเพลง และมีจำนวนไม่น้อยที่ออกไปกระโดดโลดเต้นท่ามกลางสายฝน
ใช่แล้ว ท่ามกลางสายฝนและลมแรง จะยังมีคนที่ยืนอยู่เสมอ บ้างส่งเสียง บ้างเต้นรำ
