เรื่อง: ณัฐกานต์ อมาตยกุล / ภาพ: คีรีบูน
หนังสือปกฟ้าเขียวนอนซบหาดทราย เสียงคลื่นซ่านซัดอยู่ไกลๆ
จริงอย่างที่เขาว่ากันในอินเทอร์เน็ต หาดบ้านกรูดเงียบสงบ และสวยแบบถ่อมตัว
“ทำไมอากาศมันนิ่งจังนะ นี่มันทะเลจริงหรือ” อาจเป็นเสียงรำพึงของคนชอบทะเลคลั่ง และเคยชินกับการล่องเรือชีวิตในสภาวะมรสุม อย่างไรก็ตาม มันคือทะเลจริงๆ และดีใจเหลือเกินที่เรามาถึงแล้ว
เราใช้เวลาหลายชั่วโมงนั่งนิ่งๆ บนรถตู้เดินทางผ่านจังหวัดต่างๆ เพื่อในท้ายที่สุดจะได้มานั่งนิ่งๆ ที่นี่ บ้านกรูด อำเภอบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ แทบไม่มีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นในเวลาเช่นนี้ สมาชิกผู้พักร้อนต่างก็ยืนหรี่ตามองไปไกลเลียบเส้นแบ่งทะเลและท้องฟ้า แล้วกอบกำทรายเพื่อให้มันค่อยๆ โปรยตัวร่วงหล่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทิ้งร่องรอยของมนุษย์มือซนไว้
ในหนังสือเล่มนั้น ได้เอ่ยถึงมโนทัศน์แบบคลาสสิกและโรแมนติกว่า เป็นสองขั้วที่แย้งกัน แบบหนึ่งมองความจริงทุกอย่างเป็นกลไกที่อธิบายได้ด้วยเหตุผล ในขณะที่อีกแบบมองว่าสิ่งที่ดูว่าอธิบายได้เหล่านั้นไม่ใช่สาระสำคัญ อีกทั้งแข็งทื่อและไม่สวยงามเอาเสียเลย ผู้เล่าเรื่องซึ่งเป็นผู้รักการขี่มอเตอร์ไซค์ท่องเที่ยวมองว่ากิจกรรมของเขาประกอบไปด้วยมโนทัศน์ทั้งสองรูปแบบ แม้เป็นกิจกรรมที่เต็มล้นด้วยอารมณ์แบบโรแมนติก แต่ขณะเดียวกันตัวเขาเองก็ต้องไม่ละเลยความรู้เรื่องกลไกเครื่องยนต์
หลงใหลบางสิ่งโดยไร้เหตุผล แต่ก็ไม่ปฏิเสธระบบเหตุผล นั่นก็เพื่อให้การเดินทางไม่สะดุดและเสียอารมณ์
มาถึงทะเล แต่แทบไม่มีใครลงเล่นทะเล บางคนขึ้นขี่จักรยานญี่ปุ่นปั่นรับลมร้อนไปตามถนนเลียบชายหาด เขาอาจเพียงเบิกช่องจมูกเพื่อสูดกลิ่นเกลือ และใช้สายตาเสพความงามที่ยิ่งใหญ่ ตระหง่านจนไม่อาจเอาไปใส่กรอบรูปในหอศิลป์กลางกรุงได้
บางบทเพลงบอกว่า ร่างกายของเราต้องการทะเล แม้ว่าทะเลไม่ได้เป็นอาหารหลักห้าหมู่ของเรา และมนุษย์ไม่จำเป็นต้องอาบน้ำทะเลเพื่อซึมซับสารที่จำเป็นต่อระบบการทำงาน
แล้วเรามาทะเลเพื่อหาอะไร ประสบการณ์ที่สามารถอธิบายอรรถประโยชน์ในอนาคตของมันได้ หรือตามหาเสี้ยวอารมณ์วูบหนึ่งที่ขาดหายไปนาน
แล้วเราจะมาพบมันได้ที่ทะเล
เวิ้งว้าง
เมื่อสายตาไม่ถูกขวางกั้น เราจึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเก็บกดปิดซ่อนอะไรไว้ แม้กระทั่งบางอารมณ์ที่สะกดข่มเมื่อกำแพงผู้คนอยู่รอบกาย
ปล่อยมันออกมาให้หมด ปล่อยให้ไหลออกมาเหมือนสายน้ำจากท่อแตก
‘โลแค่นฟู้ด’ (Local Food) ที่รุ่นพี่ที่เคารพท่านหนึ่งพาไปลิ้มลองเมื่อยามเย็น พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า แต่ทว่าไปไม่ถึงดวงดาว จมกองทรายอยู่ตรงนั้น สาเหตุอาจมาจากเมาคลื่น หรือไม่ก็เมาชีวิต
ณ จุดที่ท้องฟ้ากับผืนน้ำสัมผัสกันในธารสายตา แสงสีเขียวเรืองรองจากเรือไดหมึกเรียงรายกันมากกว่า 10 ลำ เหมือนจุดไข่ปลา
…
ถ้าเพียงแต่นั่นไม่ใช่ภาพซ้อนจากสติเลอะเลือน ที่ทำให้เกิดการทวีคูณของจำนวนจริง
แต่ละดวงส่องแสงเข้มข้น แผ่รังสีจางๆ สู่ท้องฟ้าดำมืดเบื้องบน ประหวัดนึกถึงแสงเขียวใน The Great Gatsby แสงเขียวซึ่งเป็นตัวแทนของเดซีหญิงผู้เป็นจุดมุ่งหมายหนึ่งเดียวในชีวิตของมหาเศรษฐีผู้ยิ่งใหญ่นามเดียวกับชื่อเรื่อง
แหวกว่ายเข้าหาแสงสีเขียวนั้นจนเหนื่อยล้า รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นหมึกที่โดนเกี่ยวขึ้นลำเรือประมงไทย หนีจากความมืดกลางทะเล แล้วกลับไปสู่ความมืดในปากที่เคี้ยวหนึบๆ กลั้วน้ำจิ้มซีฟู้ด กลิ่นมะนาวและกระเทียมเตะจมูก
เสียงแหลมใสของสายกีตาร์เรียกสติของเรากลับมาที่ริมชายหาดอีกครั้ง ทิ้งเรื่องหมึกยั่วน้ำลายไว้กลางทะเล ลูกคอของชายอาวุโสร้องเพลงนี้ได้อารมณ์ลึกซึ้งกว่าใคร และนิ้วมือของเขาก็ลื่นไหลไปตามสัญชาตญาณแห่งการบรรเลง
ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกายกลับไม่เจอ ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ…
เช่นเดียวกับเครื่องดนตรีประจำริมหาดอย่างกีตาร์ – ‘ทะเลใจ’ ก็เป็นเพลงที่นึกออกมาได้เป็นชื่อแรกๆ ในวงสังสรรค์เมื่อร่างกายอยู่ริมทะเล ทว่าบทเพลงรั้งสมาธิไว้ได้ไม่นานนัก
สายตาเหม่อยังมองขบวนเรือไดหมึกที่หมุนติ้วในกระแสเลือดดีกรีสูง เวลานั้นทิศทางของคลื่นไม่ได้เป็นเส้นตรงตามกฎธรรมชาติ หากแต่บิดเบี้ยว สรรพสิ่งรอบกายถอยห่างเราไปไกลหลายปีแสง หรือไม่เราก็เป็นเพียงอนุภาคที่วิ่งผ่านห้วงอวกาศอย่างรีบเร่ง และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสร้างปฏิสัมพันธ์กับดาวเคราะห์ดวงใดเลย จนกว่าจะบังเอิญปะทะกับอะไรสักอย่าง เพื่อหยุดการเดินทางยาวนาน
เรากำลังอยู่ในวัยที่คำถามเกี่ยวกับอนาคตกำลังพรั่งพรู ทั้งจากตนเองและคนอื่น
“ยังไม่รู้เลย” เป็นวลีที่ต้องพกติดริมฝีปากไว้ตลอด
หากใครสักคนพยายามว่ายหาเส้นขอบฟ้า เขาคงพบว่าจุดหมายมีแต่จะกระถดห่างไปเรื่อยๆ ไม่มีวันที่ปลายนิ้วของเขาจะได้แตะผิวท้องฟ้า เหมือนกับการแตะริมขอบขรุขระของสระว่ายน้ำ แต่อย่างน้อยจุดหมาย มันก็สร้างเหตุผลให้เราได้เคลื่อนที่
ไม่ว่าจะหาหัวใจ ความฝัน จุดหมาย หรืออะไรที่เป็นนามธรรมทั้งหลาย อาจเป็นแนวคิดแบบโรแมนติกที่ทำให้ชีวิตหอมหวาน แต่ก็ต้องไม่ลืมพ่วงเอากลไกที่เป็นเหตุเป็นผลเข้าไปด้วย เพื่อให้เครื่องยนต์เดินหน้า และมีหางเสือไว้คอยเปลี่ยนทิศเมื่อไหวตัวทัน
คลื่นซ่าเสียดสีผืนทรายซ้ำๆ มองไปเหมือนฟองเบียร์ราดรดทราย ไม่นานนัก เส้นสายตาวูบไหวจากหิ่งห้อยสีเขียวที่เส้นขอบฟ้าแล้วหมุนทำมุม 90 องศา กายของเราก็ทอดราบไปบนผืนทรายเม็ดละเอียด แม้เปลือกตาจะอ่อนแรงแต่ก็ยังสามารถมองดูประกายดาวระยิบระยับ จุดไข่ปลาได้กลายมาเป็นเส้นประบนสมุดวาดเขียนที่วางตัวสวยงาม และเสน่ห์ส่วนหนึ่งของมันคือระยะทางที่ไม่อาจไปถึง
เราต่างชอบความงามจากการมองนั้น แต่ใครเล่าจะยอมจ่ายเงินล้านล้านล้านเพื่อขึ้นไปดูพื้นผิวความจริงที่ร้อนจนเผาไหม้ดวงตา
เพียงแค่อยู่ตรงนี้ หายใจตามจังหวะของทะเล แล้วท่องอวกาศผ่านรูม่านตา ส่วนพรุ่งนี้จะตื่นมาด้วยสภาพเช่นใด “ยังไม่รู้เลย”
ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น และดวงตาของเราก็เพิ่งเบิกออกมาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก
ในยามนี้ ผิวทะเลสะท้อนแสงเป็นสีเงินพลิ้วไหว ความมืดหม่นของบรรยากาศภายนอกและอารมณ์ภายในได้หายไป เมื่ออะไรๆ มันชัดเจนขึ้น ความสวยงามตรงหน้าทำให้เขาเหล่านั้นเปิดฝากล้อง ยกขึ้นส่องสายตาผ่านช่องเพื่อเล็งถ่าย ในหลายๆ จังหวะที่กดชัตเตอร์ พวกเขาเผลอยิ้มด้วยมุมปากข้างหนึ่ง อาจไม่นับเป็นรอยยิ้ม แต่ก็น่าจะนับเป็นความสุขหนึ่งครั้ง
ความสุขนั้นมากับแสงแดด และบันทึกติดตรึงบนแผ่นฟิล์ม ผ่านค่า iso และคุณภาพกล้องที่ต่างกันไป เก็บไว้เป็นหลักฐานยืนยันกับตัวเองในวันข้างหน้า ยามใดที่ต้องพบเจอมรสุมฝนฟ้าคะนองยาวนาน เตือนไว้ว่า ชีวิตเคยมีความสวยงามอยู่จริง ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นมานานเท่าไรแล้ว
แสงดาวที่เรามอง – ใครบางคนบอก – อาจเป็นเพียงแสงในอดีตของดวงดาวที่สิ้นชีพไปนานแล้ว แต่ร่องรอยแสงของมันเพิ่งเดินทางมาถึงโลก
ฟังดูหดหู่ หากมองแบบกลไกจักรกลจักรวาล แต่ก็ยังโรแมนติกดี สำหรับดวงตาฉ่ำเยิ้มของเราในยามนั้น
เป็นอดีต แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าค่าความจริงของเหตุการณ์จะเปลี่ยนไป
บางสะพานที่ทอดยาวออกไป เราก็ไม่แน่ใจจริงๆ หรอกว่าจะข้ามไปเจออะไร
ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร WAY 64
Author
Author
