‘ไม่เห็นหัวคอลเลคชั่น’ เป็นการบันทึกภาพเหตุการณ์การต่อสู้และการแสดงออกเพื่อเสรีภาพทางศิลปะและเสรีภาพของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยกลิ่นกะทิแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ในช่วงระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา…ที่มหาวิทยาลัยไม่เห็นหัวนักศึกษา
15 กุมภาพันธ์ 2564
‘ความผิด 112 ในมหาวิทยาลัย’
กวีหนุ่มในคราบนักศึกษาถูกมหาวิทยาลัยส่งหนังสือขู่ว่าจะตั้งกรรมการสอบวินัย ในข้อหา “มีพฤติกรรมทำผิดวินัยนักศึกษา โดยการเขียนข้อความ 112 ด้วยสีแดง และระบายสีตามพื้นที่ต่างๆ ภายในมหาวิทยาลัย” จนเขาต้องลุกขึ้นมาร่ายบทกวี แสดงอภินิหารแห่งความเยาว์ และความชิงชังต่ออำนาจที่มืดบอดให้ผู้บริหารคณะดูเป็นบุญตาใต้ตึกเรียน
บทกวีจาก จิตตวิปลาส
พระนารายณ์ขว้างจักรตรี ประหัตประหาร ทุกฅนก็เห็น! เป็นประจักษ์พยาน...กลับเงียบเฉย เทวดาเจ้าฟ้ามันไม่เคย จะเห็นใจใครเลยบนผืนดิน ถึงสองมืออันโรยแรง จะฆ่าแทงแข่งสู้ก็รู้อยู่ว่าโหดหิน ฅนสามัญที่เหยียบยืนบนผืนดิน จึงตายสิ้น ทีละฅน ทีละฅน มันมาแล้ว พร้อมพรรคพวกครบมือสรรพาวุธ การเคลื่อนไหวจึงสะดุดหยุดชะงักทุกแห่งหน ความขลาดกลัวจึงแผ่ซ่านในใจฅน กว่าจะรู้ถึงใจตน... เพื่อนก็ตาย! บ้างก็กลายเป็นฝุ่นทาสเถ้าธุลี พระนารายณ์ขว้างจักรตรี ความปรานีไม่อาจมีให้แลเห็น ความเลือดเย็นของมัน ทุกฅนก็เห็นเป็นสักขี ว่า จักรตรี กลีชั่วอุบาทว์บ้า... จึงไม่มีฝันใดให้หลงเหลือ จึงไม่มีความเชื่อใดให้ค้นหา จึงไม่มีอนาคตวันข้างหน้า หากไม่ทำลายให้สิ้นค่า ...ทั้งวงจักรและหักตรี พอสักที! พอทักทีเถอะนะ!! ข้ออ้างที่จะไม่เข้าสู้ แหกตาดู... และจงอยู่อย่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรี มีลมหายใจ มีชีวิต เล่นละครปาหี่ ทำความดีอย่างตั้งมั่นและพอเพียง ไม่มีสิทธิ์จะอ้าง ว่า ฉันไม่รับรู้ ก็เห็นๆ อยู่ ว่า ผู้ฅนลุกฮือขึ้นส่งเสียง หากไม่สู้ก็เป็นได้แค่เพียง... ฅนเยี่ยงสัตว์ กราบ ไอ้สัส! ไปจนตาย...
22 มีนาคม 2564
‘ในนามของศิลปะ’
นักศึกษาศิลปะที่ถูกมัดตราสังและปิดผ้าคลุมหน้าให้กับ ‘ขณะวิจิตรสิ้น’ ของเขาด้วยมือตัวเอง พร้อมๆ กับตบปากที่พร่ำบอกถึงเสรีภาพในศิลปะและเสรีภาพในมหาวิทยาลัยของผู้บริหารคณะที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร จนเลือดของคนเหล่านั้นไหลออกมาเป็นกะทิส่งกลิ่นคลุ้งไปทั่ว Coconut Milk University
สถานศึกษาที่นักศึกษาอ้าปากไม่ได้
ยกมือไม่ได้
ถือพู่กันไม่ได้
อ่านบทกวีไม่ได้
โสมมเกินไป
Author
