ก่อนจะกลายหายกลืนผืนดินกลบ
ก่อนร่างซบจบลงตรงจุดเริ่ม
ก่อนที่รัตติกาลคลานสู่เดิม
ก่อนท้องฟ้าจะเพิ่มเติมแสงดาว
ชีวิตวัยใกล้แหลกจวนแตกดับ
ยังคอยนับ วัน เดือน ปี ปากพร่ำกล่าว
สิ่งเที่ยงแท้แน่นอนมิยืนยาว
คือ ดำ-ขาว สูง-ต่ำ ยังย้ำเตือน
บทกวีสีเทาเข้าสู่ลึก
ยิ่งลิ้มลองตรองตรึกรสฝาดเฝื่อน
ขมและปร่าทว่ามันมิเคยเลือน
สกปรกเปรอะเปื้อนบนเรือนกาย
เต็มและเติมข้นเข้มจนเต็มแน่น
ทั่วทั้งแผ่นผิวหนังทุกเอ็นสาย
บีบและเค้นจนพลั่งน้ำตาพราย
คล้ายความตายกรายเยื้องเบื้องหน้านั้น
แสนเจ็บปวดเหมือนหวดแส้แล้วแล่เนื้อ
หั่นแล้วเถือเนื้อหนังทุกครั้งสั่น
เป็นเช่นนี้เนิ่นนานทุกวารวัน
เจ็บเกินกลั้นหวั่นผวาอยู่อาจิณ
ก่อนจะกลายหายกลืนผืนดินกลบ
ก่อนร่างซบจบลงตรงเถื่อนถิ่น
ก่อนวิญญาณถูกไฟผลาญตรงลานดิน
ก่อนเถ้าสิ้นมลายกับสายลม
ไปเถิดพัดลิ่วลอยคล้อยคล้อยเคลื่อน
วัน ปี เดือน เลื่อนไหลอย่าไห้ห่ม
มิเสียดายกายหยาบ บาป ความตรม
แม้ขื่นขมจะล้มตายอย่างดายเดียว!
สันดุสิทธิ์ ประเสริฐสังข์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
