ฉันปิดประตู เพื่อปิดกั้นตัวเองจากหลายเรื่องราว
ให้เวลาสำหรับจัดระเบียบชีวิตยุ่งเหยิง
แต่ฉันกลับจัดการอะไรไม่ได้เลย
เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
สลัวและแปลกตา
ไม่คุ้นเคย
เพิ่งรู้ว่าลืมตัวเองไว้ข้างนอก
ตอนที่มือฉันดึงประตูปิด
ตัวตนบางด้านยังกลับเข้ามาไม่หมด
ฉันที่กำลังรู้สึกนี้ ไม่ใช่ฉันที่รอจัดระเบียบอยู่ในห้อง
แต่คือฉันที่กำลังเคว้งคว้างอยู่ข้างนอก
เหมือนวิญญาณที่ไม่รู้ว่าตัวเองตาย
ต้องการจะกลับไปหาร่าง
แต่ไม่มีขาสำหรับเดิน
จำต้องล่องลอยไปเรื่อยๆ
การพยายามปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก
จึงเป็นการปิดกั้นบางส่วนของตัวเองด้วย
เพราะอย่างนี้นี่เอง
ส่วนเล็กน้อยของชีวิต
ที่ซุกซนและชอบหนีหน้า
แง่มุมบางตาซึ่งถูกละเลยบ่อยๆ
ทว่าบางครั้งก็ชัดเจนจนมีบทบาทนำ
ฉันไม่อาจกลมกลืนกับตัวเองได้เลย
ในสภาพที่แยกส่วนอย่างชัดเจนนี้
เจ้านกเล็กๆ กระโดดไปมาตามกิ่งไม้
นึกอยากจะบินไปไหนก็บินไป
นกแสนซน นกที่ฉันแสนรัก
กลับมาแล้ว
ฉันพบฉันแล้ว
ชิ้นส่วนเล็กน้อยที่สุด
แต่ก็สำคัญกับฉันอย่างที่สุด
ลัดดา สงกระสินธ์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
