ไม่มีอีกแล้วเส้นผมยาวดำสลวย
เวลาสางผมมีค่ามากในแต่ละวัน
ผ้าในตะกร้า น้ำรอกรอก บ้านต้องกวาดถู
อาบน้ำลูก ล้างขวดนม
ผมหงอกเร็วเกินกว่าเข้าร้านเสริมสวย
ไม่เหลือลิปสติกสักแท่ง
ฉันหยิบทิ้งตั้งแต่ตอนท้อง
ส่องกระจกสบตาตัวเอง
นี่แหละชีวิต นี่แหละชีวิตจริง
คิดถึงพจนา จันทรสันติ
วารี วายุ พิบูลศักดิ์ ละครพล
เอริกา จ็อง
ฉันเก็บพวกเขาอยู่ในกล่อง
ห่อพลาสติกอย่างดี
รวมทั้งฝันร้อยแปดพันประการ
ข้างกายมีแต่หนังสือภาพสำหรับเด็ก
กระจัดกระจายทั่วห้องสามสิบสี่ตารางเมตร
เหลือเพียงบทกวีตอนตีสาม
ความฝันเดียวเท่านั้นติดตัวไว้.
สิรินทร์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
