Forever Night ราตรีนิรันดร์
มันไม่ถึงพรุ่งนี้สักทีหนึ่ง
จันทร์ดวงเดิมแขวนครึ่งกลางหม่นพร่า
อีกนิดน้อยกระจ้อยแสงแห่งดารา
ไม่ปรากฏทิวาขึ้นสักที
เป็นความมืดต่อเนื่องเชื่องมาเรื่อย
มันหนืดเฉื่อยโรยล้าตามหน้าที่
ผู้ปกครองกำหนดเขตประเทศนี้
ตกลงให้เป็นราตรีอีกหนึ่งคืน
มันไม่ถึงพรุ่งนี้สักทีหนึ่ง
จันทร์ดวงเดิมแหว่งครึ่งลอยฝืนฝืน
เป็นรัตติกาลอีกอีกคำรบอีกกลบกลืน
ห้ามตื่น! หลับและล่วงเถอะปวงประชา
Forever Sun ตะวันอมรรตัย
ยังดำดิ่งทิวากาลยาวนานนัก
เลื่อนราตรีเปลี่ยนผลักไม่พบหน้า
ให้ตะวันสีทองจับท้องฟ้า
ให้พรายพร่างสว่างตาตลอดไป
จะทำได้หรือไม่ให้ตะวันดับ
ชนใดเศร้าเข้าบังคับให้ผ่องใส
จงครื้นเครงร้องรำ… เงียบทำไม?
จงพออกพอใจกับสังคม
ใครบางคนกุมกำดวงอำนาจ
ขังปวงปราชญ์ผลักราษฎรให้ขื่นขม
ไม่ยินดีก็สั่งตายให้นิยม
ประชาชน (ในอกตรม) ยิ้มให้กัน…
จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
