1.สุดสัปดาห์บนหน้าผาของการปีนไต่
สงครามการค้าแผ่ลามไหลเหมือนไฟลามทุ่ง
เสียงบ่นต่างๆ นานาเกี่ยวกับสินค้าราคาแพง
ผลิบานต่อเนื่องเสมือนใบไม้แห้งติดไฟ
อุณหภูมิในร่างกายร้อนรุ่ม
นั่นจึงทำให้เรื่องง่ายๆ
กลายเป็นความขัดแย้งไม่จบสิ้น
อกข้างซ้ายของแต่ละคนกลายเป็นภูเขาไฟ
เถ้าถ่านที่พรายพ่นออกมาจากใจมืดบอด
ระบายเป็นม่านแขวนบนขอบฟ้า
กลืนรสภาษาละเมียดละไมลงไปในลำธารโสโครก
เด็กๆ ในบางประเทศ
นอนผ่ายผอมเหมือนสุนัขเร่ร่อน
ขณะที่เมืองกำลังเฟื่องฟู
ผู้ยากไร้ถูกทิ้งไว้ริมขอบหน้าผา
ในแต่ละวัน
ในแต่ละคืน
กำแพงถูกก่อสูงขึ้นด้วยมือที่มองไม่เห็น
สงครามการค้าแยกเขี้ยวเกรี้ยวกราด
แผ่รัศมีไปทั่ว
ไม่มีวันใดที่ไม่จับคนจนๆ เป็นตัวประกัน
ชีวิตเปราะบางดุจฝัน
จิตใจมนุษย์นั้นก็บางเบาไม่ต่างกับขนนก
ด้วยความเร่งรีบ
หัวใจจึงขาดพร่องน้ำหล่อเลี้ยงทางจิตวิญญาณ
ทันทีที่ผู้นำทางด้านเศรษฐกิจ
ลั่นกลองรบใส่กัน
กำแพงก็ก่อตัวสูงขึ้นจนไปเกี่ยวพุ่มเมฆ
นกบางตัวตกลงมาตาย
อิฐแต่ละก้อนที่ซ้อนขึ้นเป็นกำแพง
คือเนื้อหนัง
และโครงกระดูกของชาวบ้านที่หาเช้ากินค่ำ
เมื่อความหิวแปรปรวนเป็นพายุฝน
ผู้คนก็เริ่มกลายเป็นฝูงมด
ตะเกียกตะกายหนีน้ำข้ามกำแพง
ร่องรอยการปีนไต่
ฉีกลึกเข้าไปในเนื้อผิวผนัง
เผยให้เห็นลายเส้นในระยะใกล้
เหมือนมีคนนั่งพนมมือเป็นรูปดอกบัว
เส้นเอ็นปูดโปน
รอยตีนกาฉลักเฉลาบนวงหน้า
ในคืนจันทร์เสี้ยว
มักเกี่ยวผิวกำแพงหลุดล่อนออกมาเป็นแผ่นๆ
เหมือนเสื้อผ้าเก่าๆ
2.สงครามการค้าแผ่ลามไหลเหมือนไฟลามทุ่ง
สงครามการค้ายังแผ่ไหลเหมือนไฟลามทุ่ง
ชั้นบรรยากาศถูกย้อมเป็นสีเทา
เกสรของความมอดไหม้
ยังจ้าแจ่มในความเป็นไปของผู้คน
กองคาราวานไต่ปีนยังมีความหวังอยู่เบื้องหน้า
ข้างหลังคือกองไฟที่กำลังท่วมทับ
กำแพงที่ประกอบด้วยอิฐ หิน ปูน ทราย
ลากไล้และสัมผัสได้ถึงกลิ่นของสงคราม
บาดแผลบนผิวกำแพง
คดเคี้ยว
โดดเดี่ยว
ดูลึกลับราวกับมองไปในดวงตาแม่น้ำ
สงครามการค้าแผดร้องอยู่อีกซีกโลก
แต่ไม่มีซอกหลืบไหนไม่ได้ยิน
ความกลัวเกาะตามรูขุมขน
พายุลูกใหญ่ถาโถม
หักท่อนแขนเหมือนหักกิ่งไม้เกลื่อนพื้นถนน
เบื้องหลังที่ว่าร้อนเร่า
เบื้องหน้ายิ่งเศร้าและน่ากลัวเสียยิ่งกว่า
เมฆสีเทากลืนดวงอาทิตย์ลงท้อง
ไม่มีวันไหนที่ความเป็นไปจะปลอดภัยจริงๆ
มองโลกในแง่บวกเข้าไว้
พุ่มมหาพายุใหญ่กำลังไล่มาอีกระลอก
นาทีต่อมา
กลุ่มคนที่ยืนบนขอบกำแพง
เคาะบุหรี่ยับยู่ออกจากซอง
สูดลมหายใจ ผ่อนคลาย
บอกรักกับคนรักในรอบหลายวันที่หนีตาย
ก่อนความทรงจำจะเลือนหาย
เป็นแค่ควันบุหรี่สีหม่นสายควันสุดท้าย
ที่ถูกพ่นหายไปในความเดียวดายกลางแผ่นฟ้า
ธวัชชัย ทนทาน
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
