ลมหนาวกับสายฝนชักเย่อกันอีกแล้ว
แต่แสงแดดเป็นผู้ชนะ
ผลประโยชน์จึงตกแก่นกในรัง
กี่เดือนกี่ปีทะเลหนาวหรือป่าฝนก็ไม่เคยปรากฏในดวงตาเธอ
ไม่ใช่อะไรหรอก
ฉันเพียงอยากสัมผัสบางปรารถนา
ร่วมร่มคันเดียวกัน
บ่มอุ่นในผ้าผืนเดียวกัน
ก่อนเจ้าของฤดูกาลตัวจริงจะกลับมา
ลมเคยเป็นแม่เลี้ยงใจดี
ฝนเคยเป็นบรรพบุรุษผู้แข็งแกร่ง
คงลืมมันไปแล้ว
คลื่นทะเลไม่มีอยู่จริง
มันเป็นแค่ส่วนผสมของน้ำและลม
ไม่ใช่สิ คิดดูดี ๆ
มันไม่ใช่น้ำหรือลมด้วยซ้ำไป
ปลาทะเลฝูงใหญ่อุดมด้วยไขมันและโปรตีนที่มีประโยชน์ต่อมนุษย์
ในความเป็นจริง
ซากศพก็คืออาหารดี ๆ นี่เอง
ทั้งๆ ที่ในอากาศไม่มีเลนแบ่งลู่วิ่ง
ทำไมนกไม่เคยบินมาชนกัน
ทั้งๆ ที่ในน้ำไม่มีสัญญาณไฟเขียว ไฟเหลือง และไฟแดง
ทำไมปลาไม่เคยว่ายมาชนกัน
ทั้งๆ ที่บนแผ่นดินมีหนทางมากมาย
ทำไมเราไม่เคยพบเจอกัน
พระอาทิตย์สร้างวันเสร็จแล้วก็รื้อทิ้ง
เพื่อให้เธอกับฉันกลับไปสู่ที่มา
ที่ไหนสักแห่ง สักที่หนึ่ง
พระอาทิตย์สร้างกลางคืนอีกแล้ว
อ้า...
วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
