เรื่อง: ปริชาติ หาญตนศิริสกุล
ปี 1953 หลังสงครามเกาหลี ประเทศเกาหลีแบ่งแยกดินแดนออกเป็น ‘เกาหลีเหนือ’ และ ‘เกาหลีใต้’
ปี 1978 ฉันคงเป็นสัมภเวสีอยู่ที่ไหนสักแห่ง ขณะที่อีกมุมหนึ่งของโลก ใครบางคนหายไปอย่างลึกลับ
ปี 2003 ฉันร้องไห้หนักมากตอนดูหนังเรื่อง ม่านประเพณี ของค่าย Shaw Brothers กับย่า
ปี 2005 ฉันนั่งติดหน้าจอทีวี กำลังอินกับซีรีส์เรื่อง แดจังกึม จอมนางแห่งวังหลวง
ปี 2015 ฉันติดกิมจิงอมแงม
ปี 2016 ฉันเพิ่งดูหนังสารคดีเรื่อง The Lovers and the Despot
มีความต้องการประการหนึ่งที่ฉันกลัวจะพูดออกไป แต่ภายในก็อึดอัดเกินกว่าจะจำยอม แม้รู้อยู่แก่ใจว่าความลับไม่มีในโลก ทว่าฉันอดรนทนไม่ได้ – ไม่มีใครทนได้หรอก ที่จะถูกมองเป็นคนเลวทรามในสังคม ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง คุณไม่ต้องมาเชื่อฉันมากก็ได้นะ แต่ขอให้รู้ไว้อย่างหนึ่ง
ฉันทรยศต่อตนเองไม่ได้จริงๆ
ความรัก
วินาทีแรกที่ฉันเห็นภาพนางเอกคนนั้นในภาพสีขาว-ดำ ใจฉันสั่นไปทั้งดวง เธอไม่ได้สวยแบบนางในวรรณคดีเหมือน เล่อตี้ ที่เป็นนางเอกฮ่องกงคนโปรดของฉัน แต่เพราะอะไรไม่ทราบ ฉันหลงแววตาของเธอจับใจ
เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยงาม ฉลาด ก็ไม่แปลกถ้าเธอจะเลือกผู้กำกับมีสไตล์ เท่ และเก๋ไก๋ เป็นคู่ใจ ถ้าเลือกเกิดได้ ฉันก็อยากเกิดมาสวยมีเสน่ห์อย่างนั้นบ้าง เผื่อเวลาทำตัวกะเปิ๊บกะป๊าบจะมีคนพูดจาถนอมน้ำใจทำนองว่า “ไม่เป็นไรหรอกคนสวย แค่นี้เรื่องจิ๊บจ๊อยจ้ะ”
ความสวยเป็นอำนาจอย่างหนึ่ง แต่อำนาจทุกชนิดมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ แม้เป็นเรื่องน่าหวั่นสะพรึง แต่มันก็เป็นความจริง บางครั้งความจริงเป็นสิ่งน่ารังเกียจ แต่ก็นั่นล่ะ…เป็นเรื่องปกติที่มนุษย์จะรักความซื่อสัตย์แต่กลับไม่ชอบความจริง
ความจริงข้อหนึ่งที่ต้องยอมรับว่าการมีรูปร่างหน้าตาที่ดีอาจทำให้มีสิทธิ์เลือกคนรักได้มากกว่าผู้หญิงหน้าตาจืดชืดเฉกเช่นคนประเภทฉัน แต่เอาเถอะ มันก็มีความจริงอีกประการว่าความสวยก็ไม่ช่วยการันตีได้ว่าคุณจะไม่ลงเอยด้วยความเศร้า
และถ้าหากคุณร้องไห้นะคนสวย โปรดจงรู้ไว้ – นั่นเป็นราคาที่อำนาจความรักกำลังทวงคืน
(อะไรนะ? คุณคิดว่าฉันใช้คำว่า ‘อำนาจ’ มันฟังดูใหญ่โตไปเหรอ? ปัดโธ่! คุณไม่เชื่อก็อย่ามาบังคับให้ชาวบ้านเชื่อตามสิ)
อำนาจ
คนทุกคนมีอำนาจอยู่ในตัว ไม่สิ แทบจะทุกสิ่งอย่างบนโลกนั่นแหละที่มีอำนาจอยู่ในมือ คุณอาจจะคิดว่าคุณไม่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มใคร แต่เปล่าเลย ความจริงคุณใช้อำนาจของศักยภาพสมองสั่งร่างกายให้ทำงานทุกวัน คุณใช้อำนาจมโนธรรมคอยสั่งการให้ยับยั้งชั่งใจหรือก้าวไปข้างหน้า นั่นแหละ อำนาจพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนพึงมี ฉันก็มี แต่ฉันว่ามันยังไม่พอ
คุณต้องเคยได้ยินคำด่าทอว่า ‘ไอ้บ้าอำนาจ’ ตอนแรกฉันก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่ แต่หลังๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเข้าข่าย แต่ก็จะไม่ยอมรับอย่างเต็มปากหรอกนะ
ฉันจะเล่าตอนฉันเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจให้ฟัง
ตอนฉันอยู่ ม.6 ฉันได้สิทธิ์เลือกตั้งผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นครั้งแรก แม้ไม่ค่อยจะรู้เรื่องการเมืองมากนัก แต่ฉันก็ชอบนโยบายของผู้สมัครสังกัดอิสระคนหนึ่ง ฉันรอวันรอคืนที่จะเข้าคูหา
พอถึงวันใช้สิทธิ์ ฉันรีบออกจากบ้านไปหน่วยเลือกตั้งอย่างรวดเร็ว แล้วกลับมานั่งเฝ้าหน้าจอทีวี คะแนนผู้สมัครที่ฉันเลือกห่างจากคนที่ได้คะแนนลำดับที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 หลายเท่าตัว คนในบ้านเห็นฉันลุ้นตัวโก่ง ถามว่าฉันเชียร์ใคร แต่เมื่อตอบคำถามออกไป เขากลับบอกฉันว่า ไปเลือกคนนี้ทำไม เลือกไปก็แพ้เปล่าๆ
ตอนนั้นฉันยังไม่โตพอจะคิดถ้อยคำดีๆ ออกมาโต้แย้ง ฉันคิดอยู่บ้างว่า เราอาจไม่ได้เป็นฝ่ายชนะ ฉันเคยได้ยินคำคมประโยคหนึ่งว่า “การแพ้คือการเรียนรู้” แต่ไม่มีใครบอกฉันได้เลยว่า เราต้องพ่ายแพ้มากมายสักแค่ไหนเพื่อจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์
ฉันเก็บความพ่ายแพ้เหล่านั้นไว้ในใจ แม้ความเจ็บใจจะคอยออกมาโวยวาย – ไม่มีใครอยากเป็นไอ้ขี้แพ้ในสังคมหรอกน่า!
คุณน่าจะรู้ดีว่าอำนาจมันหอมหวานแค่ไหน แล้วผิดยังไงถ้าฉันอยากเป็นพวกบ้าอำนาจบ้าง อย่างน้อยมีอำนาจเงินสักหน่อยก็ยังดี ถ้าคุณมีอำนาจมากล้น คุณอาจได้รับสิทธิ์เปลี่ยนแปลงโลกนี้ก็ได้นะ
ผู้กำกับ ชินซางอ๊ก ที่หายตัวไปพร้อมกับดาราสาวในปี 1978 ก็คงคิดอย่างนี้ล่ะมั้ง เขาคิดว่าเขาคงทำได้ เขาใช้อำนาจของหนังเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้ – โลกที่อยู่อีกด้านของเส้นขนานที่ 38
ว่าแต่คุณเชื่อมั้ยล่ะ ว่ามนุษย์เปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้
คุณให้ฉันตอบเองอีกแล้วเหรอ? ก็ได้
ฉันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ถึงจะมีมนุษย์ที่ทำสำเร็จจริง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่คิดเรื่องนี้จะทำได้ มนุษย์เนี่ย มันตัวเล็กนะ เมื่อเทียบกับดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่คุณกำลังยืนอยู่
พูดแล้วดูไม่มี passion ในชีวิตเลย
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเป็นไปได้แค่ไหนที่โลกจะเปลี่ยนแปลงด้วยมือเรา แต่อีกครึ่งหนึ่งฉันเชื่อ เชื่อด้วยใจจริง คนเราเกิดมาเพื่อศรัทธาอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่สามารถทำให้โลกนี้ดีขึ้นกว่าเก่า
The Lovers and the Despot: ท่านผู้นำ & คนทำหนัง เรื่องจริงสุดเหลือเชื่อแห่งประวัติศาสตร์วงการหนังโลก จากประสบการณ์ไม่มีวันลืมลงของ ชินซางอ๊ก สุดยอดผู้กำกับแห่งยุค 1960 เจ้าของฉายา ‘เจ้าชายแห่งวงการหนังเกาหลีใต้’ กับ ชเวอึนฮี นางเอกเบอร์หนึ่งขวัญใจผู้ชม ซึ่งถูก คิมจองอิล ลักพาตัวไปกักขังถึง 5 ปีเต็มเพื่อ ‘ช่วยพัฒนาวงการหนังเกาหลีเหนือ’!
Author
