จากนักเรียนที่ชูป้ายใส่นายกฯ มีทหารมาเยี่ยมถึงบ้าน มาจนถึงไม่กี่วันมานี้เขาปลอมตัวเป็นผู้ใช้แรงงานเข้าไปกราบนายกฯ แล้วบอกว่าขอเลือกตั้งราวกับคาถาแยกเงาพันร่าง ล่าสุดมีกระแสว่าไปฝึกอาวุธที่ประเทศเพื่อนบ้าน ไม่ว่าข่าวจะออกมากี่ครั้ง ก็จะต้องมีเรื่องหนึ่งที่ไปหนักหัวชาวบ้าน เพนกวิน หรือ พริษฐ์ ชิวารักษ์ นักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และนักเคลื่อนไหวทางการเมืองที่กำลังมาแรง ด้วยคำพูดคำจาที่หนักแน่น แต่นอกจากคำพูดคำจาแล้ว ยังมีอีกอย่างที่หนักเหมือนกัน นั่นก็คือ ‘น้ำหนัก’ เราเลยสงสัยว่า เพนกวินหนักใจไหมนะ ที่ชอบมีคอมเมนต์ด่าเรื่องน้ำหนักของตัวเอง
เรานัดเพนกวินที่สยามฯ กะจะชวนไปหาอะไรกิน แต่พอเจอเพนกวิน เขาบอกว่า
กินเหรอ? ขอเป็นขนมได้ไหม เพิ่งไปกินบุฟเฟต์มา อิ่มมาก
เราสองคนเลยไปจบลงที่ร้านบิงซู สั่งบิงซูถ้วยใหญ่มาแบ่งกันระหว่างสัมภาษณ์
กวิ้นเรียนจบเตรียมอุดมฯ ใช่ไหม?
ใช่ๆ
งั้นตอนเย็นๆ ก็ต้องมากินข้าวแถวสยามฯ สิ
ถ้าวันไหนรู้สึกธรรมดาก็กินแถวสยามฯ ถ้าวันไหนรู้สึกไม่ธรรมดา ก็จะนั่งรถเมล์ไปเสาชิงช้าบ้าง ไปเยาวราชบ้าง เพราะคิดว่ามันก็เหมือนกับการตามหารักแท้
รักแท้?
คือการหาของกินที่ใช่สำหรับเราในวันนั้น ก็เหมือนหาคนที่ใช่กับเราในตอนนั้น
ไม่ธรรมดาคือแบบไหน
เช่นเวลาที่เรารู้สึกว่าชีวิตเรา จำเจ น่าเบื่อ เราต้องการอะไรพิเศษๆ ถ้าเรารู้ว่า เราไม่มีปัญญาจะหาคนพิเศษๆ ได้ เราก็ไปหาของกินพิเศษๆ แทน
ความรัก ประชาธิปไตย และของกิน อะไรสำคัญกว่ากัน
มันจะไปพูดว่าอะไรสำคัญกว่าไม่ได้ แต่เราต้องนึกถึงอยู่ในใจเสมอว่า คนทิ้งเราไปได้ แต่แซลมอนไม่หนีเราไปไหน เอาจริงๆ ผมเคยคิดว่าจะลองรับรีวิวอาหารนะ เป็นงานพิเศษ แต่ก็ขี้เกียจ
อืม กลับมาที่งานหลักบ้าง การเป็นนักเคลื่อนไหว อยู่ในแวดวงการเมือง แล้ว…เอ่อ…ตัวอ้วนนี่ เราโดนอะไรบ้างไหม
ถ้าบอกว่าไม่โดนอะไรมันก็โลกสวยไป เพราะจริงๆ แล้วเราโดน ในหลายๆ ครั้งที่เรามีบทสัมภาษณ์หรือออกข่าว แล้วเราไปดูในคอมเมนต์ มันจะชอบมีคนมาพูดว่า
“อ้วน”
“หมูสกปรก”
“เอาเวลามาสร้างความวุ่นวายไปวิ่งซะนะ”
หรือล่าสุดที่มีทหารมาที่บ้าน ก็จะมีคนมาพูดว่า
“เนี่ย มันมาบล็อคเดียวกันหมด อ้วนๆ ดูสิ จ่านิวก็อ้วน แล้วดูซิ หน้าเหลี่ยมๆ”
(ฉันนั่งขำเป็นอีบ้า)
เห็นมีโพสต์หนึ่งเขาบอกว่า “ถ้าตำรวจจะมาอุ้มผมเนี่ย อุ้มไม่ได้นะครับ…”
แน่นอน เขาอุ้มไม่ได้ เพราะเราต้องยืนยันในสิทธิของประชาชนว่าเจ้าหน้าที่รัฐจะมาคุกคามเราไม่ได้ จริงๆ ก็คือ เขาคุกคามเราไม่ได้ เพราะเรามีน้ำหนักเป็นอาวุธ ผมหนัก
บางทีเวลาที่สิทธิเสรีภาพในประเทศไทยมันไม่หนักแน่นพอ เราก็ต้องทำน้ำหนักเราให้หนักแน่น
ใช่เหรอกวิ้น!
หลายคนจะคิดว่าเวลาคนมาว่าเราเรื่องน้ำหนัก เราจะเป็นเดือดเป็นร้อน เราจะเจ็บช้ำน้ำใจมากๆ แต่จริงๆ แล้ว เราก็ไม่ได้สนใจนะ เราถือว่าความอ้วนเป็นสิทธิ ไม่ผิดกฎหมาย แต่เรากลับพูดเรื่องความอ้วนเป็นเรื่องตลก เพราะในทางการเมืองแล้ว การมาด่าเรื่องรูปร่างหน้าตา มันเป็นคำด่าที่คิดผ่านไขสันหลัง แล้วการเป็นคนอ้วน ในทางการเมืองมันดีอย่างตรงที่ถ้าใครเขาหมั่นไส้เรา เขาก็จะด่าเราด้วยรูปลักษณ์ก่อนเลย เขาไม่คิดจะใช้ความคิดที่ลึกซึ้งกว่านั้นเลย เขาก็ด่าไปเลย ไอ้อ้วน เออ สบายใจ
คิดว่าการที่เขามาด่าเราว่าอ้วนนี่เป็นสิทธิไหม
ผมไม่มองว่าเป็นสิทธินะ มันคือ hate speech มันก็คือการทำร้ายกันทางวาจา แต่เราไม่เจ็บนะ เราว่ามัน low เกินไป คิดในอีกแง่นึง นี่มัน 2018 แล้วนะ การที่เราโดนโจมตีด้วยอะไรแบบนี้ คนมันกลับมองว่า เฮ้ยคุณ ยุคไหนแล้ว ยังมาเหยียดผิวเหยียดรูปร่างอีกเหรอ
แล้วทางการเคลื่อนไหวนี่มีปัญหาไหม
ถ้าเป็นการเคลื่อนไหวร่างกายก็มีปัญหาหน่อยเพราะขาเบียด (หัวเราะ)
คือน้ำหนักมันก็ไม่ได้ส่งผลมากนะ ยกเว้นเรื่องหนึ่ง
วันหนึ่งผมรู้สึกว่าการพูดของผมมันมีปัญหา รู้สึกว่าการพูดของผมมันไม่ลื่นไหล ก็เลยไปปรึกษาโค้ชฝึกพูด เขาก็บอกว่า เออ เพนกวิน ขากรรไกรกับลิ้นเนี่ย มันเกร็งนะ ลองไปหาหมอดู เราก็ลองไปหาหมอ ก็บอกหมอว่า ผมลิ้นเกร็ง อย่างนั้นอย่างนี้ คุณหมอก็ให้เราอ้าปาก เอาไฟฉายส่องไปนิดหนึ่ง สักพัก คุณหมอก็ถอนหายใจ
“เฮ้อ เพนกวิน หนูเนี่ยลิ้นกับขากรรไกรไม่ได้เกร็งหรอก เพียงแต่ว่า หนูอ้วน แก้มมันเบียด ไม่ค่อยมีที่ให้ลิ้นเคลื่อนไหว”
แต่นอกจากเรื่องช่องปากและขนาดแก้มแล้ว ก็ไม่ได้คิดว่ามีปัญหาอะไร ไว้รอวันที่ขึ้นเวทีแล้วไม้กระดานมันหักก่อนค่อยว่ากัน
มีคนเป็นห่วงไหม แบบ บอกให้ลดน้ำหนักเหอะ
อ้อ ได้ยินทุกวัน หลายๆ คนก็เป็นห่วงนะ แต่มันไม่ใช่ว่าเราไม่ใส่ใจสุขภาพนะ เราก็พยายามต่อสู้กับมันอยู่ อยากไดเอทนะ แต่น้ำหนักก็เหมือนกับใครบางคน ต่อสู้มาสี่ปีแล้ว ก็ยังไม่หายไปไหน (ขณะพูด เพนกวินกำลังตักบิงซูเข้าปาก และเมื่อกี๊เพิ่งไปกินบุฟเฟต์มา)
คิดยังไงกับการที่เราติดภาพว่านักการเมืองหรือผู้มีอำนาจต้องอ้วน
คือพอเราเป็นบุคคลสาธารณะแล้ว เราก็มีเพื่อนที่มาช่วยดูเรื่องภาพลักษณ์ เขาก็บอกว่า อยากจะรีแบรนด์เพนกวินใหม่ เขาก็อยากให้เราทำตัวเป็นคนแมสๆ หน่อย ด้วยการไปเข้ารายการลดน้ำหนักของวู้ดดี้ เพื่อนคนนั้นยังบอกอย่างจริงจังด้วยว่า ไม่อยากให้กวิ้นมีน้ำหนักขนาดนี้ เพราะจะทำให้หน้าเหมือนเปรมชัย
-เพนกวินเงียบไปสักพัก-
เรามักจะชอบโดนโยงว่า อ้วนขนาดนี้เนี่ย ไปกินบ้านกินเมืองมาใช่ไหม ถึงได้อ้วน
โว้ย คือผมอ้วนเพราะกินอาหาร กินบิงซู บุฟเฟต์ หมูเต๊ะ ไม่ได้อ้วนเพราะกินปูนกินทราย
มันคือการพยายามโยงว่าเป็นคนอ้วนต้องเป็นคนรวย ไม่จริงเลย ยุคนี้สมัยนี้ไม่ใช่รวยแล้วอ้วน จนสิอ้วน คุณดูราคาอาหารคลีนสิ สลัดจานละเป็นร้อย ผักหญ้าอยู่จานหนึ่ง แล้วไหนจะค่าฟิตเนสอีก โถ คุณคิดว่าชนชั้นกรรมาชีพจะมีปัญญาเข้าถึงสิ่งนี้ได้เหรอ เราเลือกอะไรได้บ้างอะ ข้าวแกง ตามสั่ง น้ำมันเยอะๆ อย่างนี้
ถ้าทำรายการรีวิวอาหารจริงๆ จะเริ่มจากที่ไหน
อยากเริ่มที่ร้านข้าวมันไก่หน้าบ้าน คือร้านข้าวมันไก่แถวบ้าน มีร้านหนึ่งที่ทำข้าวหอมเป็นพิเศษ หอมถึงกลิ่นกระเทียม ไก่นุ่มมาก จริงๆ มันก็ไม่ได้ต่างจากข้าวมันไก่ที่อื่นนัก แต่ถ้าคิดจะทำรีวิว เราก็อยากเริ่มจากอะไรใกล้ตัวก่อน
แล้วถ้าไม่ทำงานเกี่ยวกับการเมือง คิดว่าอยากจะทำอะไร
ตอนเด็กๆ เคยคิดว่าอยากเป็นพ่อครัว เราอยากใช้ชีวิตกับอาหาร คืออาหารมันไม่ใช่เรื่องของกินอย่างเดียว มันคือเรื่องของวัฒนธรรมและความสุขของคนทุกคน เวลาคุณมีอะไรดีๆ มาถึงปาก คุณไม่มีความสุขเหรอ?
หน่วยชี้วัดว่าประเทศของเราเจริญก้าวหน้าไปถึงไหน เราดูที่ความหลากหลายของอาหารก็ได้ ถ้าเรามีอาหารให้เลือกกินหลายอย่างที่คนทั่วไปเอื้อมถึงได้ ก็น่าจะเรียกได้ว่า สังคมเราเป็นสังคมที่ก้าวหน้า มีความเป็นสากล
อ้าว แล้วอย่างนี้ไม่เรียกว่าเจริญทางวัตถุเหรอ อย่างพาราก้อน เราก็มีของกินเยอะแยะ
อาหาร มันไม่ใช่เรื่องของวัตถุ ถ้าเอาตามคุณค่า traditional หน่อย ถ้าเรามีอาหารดีๆ ราคาถูก ครอบครัว เพื่อนฝูงก็มากินข้าวด้วยกันได้มากขึ้น ดังนั้น อาหารมันไม่ใช่เรื่องของของกินอย่างเดียว มันชี้วัดคุณภาพของสังคมได้ด้วย
พูดถึงครอบครัว ทำกับข้าวกินที่บ้านบ้างไหม
เมื่อก่อนตอนอยู่ลำปางทำกับข้าวกินทุกวันเลย แต่พอมากรุงเทพฯ แล้ว เราก็ต้องไปเรียน พ่อแม่ก็ต้องไปทำงาน สภาวะทางสังคมมันบีบคั้นให้เราไม่มีเวลาทำกับข้าวกินเองเหมือนเมื่อก่อน เราก็ถูกบังคับให้ฝากท้องกับร้านอาหารตามสั่ง มันชี้ให้เห็นว่า เรื่องอาหารแต่ละมื้อมันไม่ใช่ว่า เราอยากกินอะไร แต่คือสังคมบีบให้เราเหลือตัวเลือกที่จะกินอะไรได้บ้าง
จริงๆ อาหารเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่นะ เราจะมองอาหารในมุมของสังคม วัฒนธรรม เศรษฐกิจ ประวัติศาสตร์ อะไรก็ได้หมดนั่นล่ะ ที่เมืองนอกเขาถึงกับมีสาขาหนึ่งที่ศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอาหารโดยเฉพาะเลย เรียกว่า History of Food
แนะนำเมนูภาคเหนือประจำจังหวัดลำปางที่คิดว่าคนไม่น่าจะรู้จักหน่อยสิ
จริงถ้าพูดถึงอาหารเหนือ คนทั่วไปก็จะนึกถึงข้าวซอย ขันโตก ไส้อั่วใช่ไหม แต่จริงๆ แล้วเนี่ย อาหารพวกนั้นถ้าย้อนไปร้อย-สองร้อยปีก่อน มันคืออาหารคนรวยกิน แกงฮังเล สมัยก่อน เขาเคี่ยวกันเป็นวัน เคี่ยวข้ามคืน คนทั่วไปเขาไม่ทำกินกันหรอก คนสมัยก่อนเขาก็กินลาบปลากิ้งก่าเหมือนคนอีสานนั่นแหละ
แต่ว่าน่าแปลกอยู่อย่างหนึ่งคือ ปกติแล้วคนเหนือกับคนอีสานเขากินเหมือนกัน อาหารเหนือกับอาหารอีสานแทบไม่มีอะไรต่างกันเท่าไหร่เลย แต่เวลาเรามองภาพของอาหารเหนือ เรากลับไปมองภาพที่มันดูสวยงาม มันมีขันโตก ขึ้นเป็นเรือน อะไรที่มันดูมีราคา ทั้งที่จริงๆ แล้ว คนทั่วไปก็กินเหมือนอาหารอีสาน แต่เราไม่มองอาหารอีสานแบบนี้บ้าง
ผมสังเกตว่า การนำเข้าวัฒนธรรมเหนือเนี่ย นำเข้ามาจากชนชั้นสูง โดยขุนนาง โดยเจ้าทั้งหลาย เลยเข้ามาในฐานะวัฒนธรรม exotic แล้วมันก็ถูกจริตของชนชั้นสูงสมัยก่อน ซึ่งตอนนี้ก็กลายมาเป็นชนชั้นกลาง การไว้ผมมวย การใส่ปิ่นปักผม นุ่งผ้าซิ่น มันไปกันได้กับวัฒนธรรมตะวันตกที่ไหลเข้ามา เทียบกับวัฒนธรรมอีสานที่เข้ามาในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เพราะมีเจ้าเมืองอะไรนำเข้ามา แต่เป็นเพราะแรงงานอพยพ ดังนั้นอาหารเหนือที่นำเข้ามา มันเลยมีแต่วัฒนธรรมของชนชั้นสูง เพื่อชนชั้นสูง ให้ได้เสพในกรุงเทพฯ ดังนั้นภาพของการนั่งซดหลู้เลือดสดๆ มันเลยไม่มี
เดี๋ยวนะกวิ้น ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย ยังไม่ได้แนะนำเมนูชาวลำปางอะไรเลย
เอ้า เออ ใช่ ถ้าพูดถึงลำปางนี่ต้องพูดถึงข้าวแต๋น รู้จักข้าวแต๋นไหม?
เคยกินนะ ที่เป็นข้าวกรอบๆ ใช่ไหม
อื้ม ข้าวแต๋นถ้าภาคกลางเขาเรียกขนมนางเล็ด จริงๆ ข้าวแต๋นเนี่ย ก็ข้าวเหนียวที่เอาไปตากแดดให้พอง แล้วเอาไปทอดให้กรอบ แต่ข้าวแต๋นลำปางจะพิเศษกว่าจังหวัดอื่น คือที่อื่นเขาจะใส่น้ำอ้อยกวน แต่ลำปาง เขาจะใส่น้ำแตงโมกวน เขาเลยเรียกข้าวแต๋นน้ำแตงโม
เหตุผลคือดินของลำปางเป็นดินร่วนปนทราย มีน้ำน้อย ดังนั้นพืชที่ปลูกและโตได้ดีแถวนั้นก็คือแตงโม มันเลยมีการพยายามที่จะเอาผลไม้ประจำถิ่นไปแปลงเป็นอาหารแปลกใหม่ ขายได้ นี่คือเรากำลังมองข้าวแต๋นกับแตงโมที่เป็นอาหารท้องถิ่นในเชิงเศรษฐกิจสังคมนะ
จริงๆ แตงโมเป็นผลไม้ที่มีความสำคัญกับประวัติศาสตร์เมืองลำปางมาก มีตำนานหนึ่งเล่าถึงเจ้าแม่สุชาดา เขาก็เล่าว่าเป็นพระนางสุชาดาปลูกแตงโม หรือพระแก้วดอนเต้า ดอนเต้านี่เขาก็ว่าไปผ่าพบหยกที่เอามาแกะสลักพระแก้วดอนเต้าในแตงโม ก็จะเห็นว่าแตงโม วนเวียนๆ อยู่ในประวัติศาสตร์ลำปาง
แต่ไม่มีแตงโมในคำขวัญลำปาง
คำขวัญลำปางคืออะไรคะ
ถ่านหินลือชา รถม้าลือลั่น เครื่องปั้นลือนาม งามพระธาตุลือไกล ฝึกช้างใช้ลือโลก
ไม่มีของกินเลย แย่มาก
Author
