ค่ำคืนมืดมิด
ถนนสายนั้น เต็มไปด้วยกลิ่นหอม
สีของห้องที่ปิดตาย เข้มกว่าความสงัด
โลกของใครบางคนกรีดร้องอย่างสุดเสียง
ถนนสายนั้น ซึ่งกลายเป็นถนนสายนี้
ทอดยาวสู่สวรรค์และนรก
วิญญาณที่ยังไม่ตายหลายพันดวงกำลังร่ายรำ
วิญญาณที่ตายแล้วหลายหมื่นดวงกำลังเริงร่า
ดวงตาปริศนาเบิกโพลง
ขนตามเรือนร่างเปลือยเปล่าชูชัน
ริมฝีปากลึกลับแผดเสียงคลุ้มคลั่ง
การมองเห็นน้ำตาคนชั่วคือรางวัลแห่งความสมเพช
การมองเห็นน้ำใจคนดีคือของขวัญแห่งความปรารถนา
หากทำให้หัวใจกลายเป็นผลึกสีดำมืด
ฝนน้ำตาแห่งความโศกเศร้าจะหยุดตก
หากทำให้เส้นเลือดเปราะบางแห้งขอด
น้ำแข็งแห่งความปวดร้าวจะละลายอย่างช้าๆ
หากจมูกยังหายใจได้จงสูดกลิ่นดอกไม้ริมทาง
ดอกที่ลวงความใคร่ของแมลงเจ้าชู้
ดอกที่ปรนเปรอชีวิตสัตว์เสเพล
สำลักความสุขจนตาย
หากสองดอกนี้ยังไม่ถูกปลิดร่วง
จงเดินออกมาจากความรู้สึกหวาดหวั่น
อย่าหันไปมองชีวิตที่หยุดนิ่ง
เหมือนสัตว์เถื่อนขาดแคลนความน่าสงสาร
จงเดินไปตามทางของปีศาจน้อยที่กำลังสนุกกับความมืด
ก่อนรุ่งสางจะพรากความหมายทั้งหมดจากหัวใจ
ที่ไม่กล้าดับแสงอาทิตย์ด้วยการหลับตา
เพื่อมองเห็นโลกใบใหม่.
สหรัฐ พัฒนกิจวรกุล
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
