เราเลยผ่าน
ภาพแผ่วหวานพลัดพรูมาทางหน้าต่าง
อา…ช่างมีชีวิตทุกทิศทาง
ความกว้างขวางปรากฏอยู่ ณ ครู่นั้น
หวนกลับไป อีกไม่นาน
ลมต้านทานจากต้นทางอย่างมุ่งมั่น
เราก้าวช้าเกินไป-ไกลเกินทัน
นั่น…หลังการทอดถอนใจเราได้ยิน
เป็นทุ่งราบเป็นภาพเก่า
ขอบสันเขาและชายป่า
เป็นดวงแดดอันเจิดจ้า
เป็นเวลาการนัดหมาย
เป็นทิวสนบนภูเขา
ธารสายเก่ามิกลับกลาย
ปีบสดหอมยังโชยชาย
คล้ายคำพรอันอ่อนหวาน
เป็นเมฆก้อนและคันรถ
เป็นทั้งหมดที่ยาวนาน
เป็นสวนน้อยอันชื่นบาน
เป็นสัญญาณการนัดหมาย
ลมหยิบยื่นคืนกลับมา
อย่างแช่มช้าความพลัดพรูคงรู้สิ้น
เพลงนัดหมายเมื่อส่งผ่านการโบกบิน
ช่างหลั่งรินเสียอย่างยิ่งเรานิ่งฟัง
ช่างเปี่ยมหวังกระทั่งว่า
ภาวนาทั้งหมดสดสะพรั่ง
ขอบคุณการพบกันหมื่นพันครั้ง
เราทรุดนั่งและส่งมอบคำขอบคุณ
ช่างเปี่ยมหวัง…
ยอดฉัตร บุพศิริ
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
