ศรีตรังบานก่อนเวลา
เพ่งให้ตาบอด
ฝุ่นในลำแดดก็ไม่เรียงตัวเป็นรูปหัวใจ
ขังตัวเองในห้อง
ความทรงจำยังลอดผ่านมู่ลี่มาแยงตา
ฉันยังจดจำกระทั่งการหลงลืม
โอบกอดความเศร้า ที่เราไม่เคยมีร่วมกัน
แสงแดดฤดูหนาว
ไยต้องรีบเบียดแทรกผ่านละอองชื้นของฤดูฝนมาทักทายกันด้วยเล่า
อีกไม่นานความเจ็บปวดก็ต้องมาที่จุดนัดพบอยู่ดี
ดอกศรีตรังสีม่วงหน้าบ้านนั่นก็อีก
มันยังไม่ควรบานตอนนี้
อะไรๆ ก็มาก่อนเวลาอันควร
ความทุกข์ของฉันเดินเร็วกว่าเข็มนาฬิกาเสมอ
รู้ตัวอีกที ฉันก็แก่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
ขณะที่วัยเยาว์ไม่ทันรู้ตัว
และเผลอติดอยู่บนขบวนรถไฟกาลเวลาไปด้วย
ถอนหายใจหนึ่งครั้ง
ฝุ่นก็ปลิวกระจายไม่ปรากฏเป็นความหมาย
ฉันขังตัวเองในห้อง
เอาผ้าปิดทับมู่ลี่อีกชั้นหนึ่ง
พยายามลืมดอกศรีตรังที่บานก่อนเวลา
แม้รู้ดีว่าความเจ็บปวดจะต้องมาที่จุดนัดพบเสมอ
รชา พรมภวังค์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
