สะกิดนกให้ออกหากิน
สาปน้ำค้างบนก้านมะละกอให้เป็นไออณู
เขย่าขาโจรขึ้นมาปล้น
บอกขอทานให้แบมือนั่งอยู่หลังขัน
บงการให้ต้นไม้สูงขึ้น
กระซิบบอกคนแก่ด้วยความเจ็บปวดว่า “ใกล้ถึงเวลาเปลี่ยนที่แล้ว”
เร่งเร้าทารกด้วยหยาดนมและการนอน
เทศนาผู้ยากไร้ด้วยหยาดเหงื่อโซมกายและน้ำตา
สั่งสอนบัณฑิตด้วยลมหายใจและการคิดอ่าน
พร่ำเตือนปราชญ์ด้วยความโง่เขลา
โกนหัวนักบวชด้วยไตรลักษณ์และอริยสัจ
เลี้ยงดูโสเภณีด้วยความอยากของคนอื่น
กระทืบผู้คนด้วยภัยพิบัตินานาชนิด
โดยไม่เคยถามไถ่ผู้ใด
กลืนกินสิ่งที่มองไม่เห็น
ค้นหาด้วยการหยุดไขว่คว้า
นำพาที่หนึ่งไปยังสถานหนึ่ง
ขนส่งกาลหนึ่งไปสู่เวลาหนึ่ง
จ้องมองด้วยดวงตาที่มืดบอดในรัตติกาล
ยืมมือผู้อื่นสร้างตนเองขึ้นมา
เพื่อทำลายผู้อื่นและตนเอง
อย่างไม่สิ้นสุด... ตราบอนันตกาล
วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
