ไซคลอปส์*ที่ถูกล่ามไว้กับโต๊ะ
บางคืนส่งเสียงร้องไห้
บางคืนลากโซ่กระทืบพื้นเหนือเพดาน
โปรยฝุ่นขาวเฒ่าชราบนหัว
ฉันพยายามล้างออกตอนตื่นนอน
ขณะเจ้าอสุรกายขี้เอาแต่ใจไม่เคยแก่ขึ้นเลย
ขังไว้ในห้องไม่มีแสงสว่าง!
วิธีดัดนิสัยแสนทรมานที่ฉันรู้ซึ้งกว่าใคร
กว่าฉันจะนึกออกมันก็จับพ่อ แม่ ญาติพี่น้อง
และคนที่เข้ามาในชีวิตฉันกินอย่างเลือดเย็นไปทีละคน
ดอกไม้ไฟส่งท้ายปีใกล้มาถึง
ฉันนึกเห็นภาพหลานชายมีความสุขขณะแกะห่อของขวัญ
ย้อนดูตัวเองก็พอเข้าใจว่าเพราะอะไร
ปล่อยลูกเรือโจรสลัดอับปางในตู้ปลา
ปล่อยเด็กหญิงขายไม้ขีดไฟนอนหนาวตาย
ฉันโตพอจะเลิกน้อยอกน้อยใจ
อะไรสักอย่างต่างหากที่ฝุ่นโปรยลงจับหนาเตอะขึ้นทุกวัน
หาใช่บันไดที่ไม่ถูกย่างเหยียบขึ้นไปหรอก
ไม่เหลือรสชาติแสนอร่อย
ในมื้ออาหารสำหรับผู้ถูกทอดทิ้งให้หิวโหย
ไซคลอปส์และฉันต่างก็รู้ดี
เจ้าสัตว์น่าเกลียดผู้เป็นเด็กอยู่เสมอที่ถูกจองจำ
ฉันผู้แก่ขึ้นทุกนาที
ยังต้องมีชีวิตโดยใช้หัวใจเดียวกัน.
อโลชา เวียงพงศ์
*ไซคลอปส์ ยักษ์ตาเดียวนิสัยขี้โมโหและดุร้ายในเทพนิยายกรีก อสุรกายตัวโปรดของซุส ชอบขโมยฝูงแกะของคนเลี้ยงสัตว์ด้วยการไล่ต้อนเข้าไปในถ้ำที่อยู่อาศัยแล้วเลื่อนหินก้อนใหญ่มาปิดขังไว้ เพื่อจับกินเป็นอาหาร
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
