ดูสิ… หนทางอีกกว้างไกล
กว่าจะผ่านหนามไหน่ที่เหน็บเนื้อ
ที่ปากเหว เมฆบดบัง ยังคลุมเครือ
อาจเป็นเหยื่อแร้งกาถ้ากล้าเดิน
ดูสิ… ฟ้าเคยโปร่งเหมือนถูกปิด
มันมืดมิดรอบด้านมานานเนิ่น
มิมีแสงแห่งใดมาก้ำเกิน
ส่องโขดเขินให้สว่างกระจ่างตา
ดูสิ… มิมีลมมาพรมพลิ้ว
สงบงันทุกเทือกทิวทุกทุ่งท่า
ใบไม้เคยปลิดขั้วทั่วอาณา
ยังมิกล้าสลัดใบไหวระริก
ดูสิ… ฝนเคยเย็นกระเซ็นสาด
เม็ดยังขาดหยดใสไม่กระดิก
แดดร้อนแรงผ่าวเนื้อเหงื่อซิกซิก
มิอาจพลิกแล้งล้าชะตากรรม
มาสิ… มาร่วมทางแม้กว้างไกล
ถอนหนามที่ฝังในจนบอบช้ำ
เพื่อก้าวข้ามหุบเหวในทรงจำ
แล้วเดินย่ำบนหนทางห่างแร้งกา
มาสิ… มาเปิดฟ้าที่เคยปิด
ไล่มืดมิดที่ครอบงำเดินนำหน้า
ทุกหนแห่งแสงระยับส่องทาบทา
ทุกดวงตาจะสว่างกระจ่างใจ
มาสิ… มากอบลมที่ผ่านพัด
ที่เงียบสงัดจะมีลมมาพรมไหว
ขั้วปลิดปลิวพลิ้วพัดสะบัดใบ
ลอยล่องท่องไปตามที่เป็น
มาสิ… มาฝนสาดไม่ขาดช่วง
จะรินร่วงหยาดใสคงได้เห็น
แดดที่แปลบเปลวร้อนจะผ่อนเย็น
ทุกทุกข์เข็ญร่วมฟันฝ่าชะตากรรม
มาสิ… มาจับมือเดินไปด้วยกัน
ฝ่าฟันทางวิบากอันยากย่ำ
ย่ำไปโดยยาก ยิ้มฝากคำ…
“เพื่อจะนำชัยชนะมาสู่เรา”
มีนา ฟ้าศุกร์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
