ฉันเป็นกวี, ที่ยากไร้ถ้อยคำ
เพราะฉันใช้มันไปจนหมดตัว…ตั้งแต่ฤดูกาลก่อน
ตอนนี้ฉันกำลังถังแตก ตกงาน ไร้อาชีพ
และฉันไม่มีหีบมรดก
ไม่หลงเหลือความฝันในสมุดบัญชี
ฉันยากจนความเชื่อ
ขาดแคลนลานดินสำหรับเพาะปลูก…ในฤดูกาลใหม่
ขณะแรงบันดาลใจ…ก็อัตคัดเต็มที
ฉันกู่ตะโกนอย่างบ้าใบ้…ในความว่างเปล่า
ที่คับคั่งไปด้วยความพ่ายแพ้…และรักที่สาบสูญ
ฉันกู้ยืมศรัทธาในอนาคตมาใช้
จ่ายดอกเบี้ยด้วย “ความผิดหวัง”
อันเป็นสิ่งเดียว…ที่ฉันไม่เคยขัดสน
ฉันเขียนบทกวีทุกวัน…ด้วยความเงียบ!
เพียงคำ ประดับความ
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
