เมื่อฉันได้พบกับเธอ
ย่ำเย็นที่เราเดินเคียงกัน
ทางเท้าริมคลองผู้คนเดินสวนกันไปมา
โป๊ะเรือผู้โดยสารยืนรอกันแน่นขนัด
เราเดินทอดน่องสบายใจไม่รีบร้อน
แสงทองอ่อนละมุนของยามเย็นแผ่ปกคลุม
ลำคลองระยิบระยับเมื่อแสงแดดตกกระทบ
ดั่งสีเงินยวงของเกล็ดปลาที่เพิ่งขอดเสร็จหมาดใหม่
แสงตะวันอาบแมกไม้สองข้างทางริมคลองดูร่มรื่น
ดอกหางนกยูงแดงสะพรั่งร่วงหล่นเกลื่อนพื้น
คล้ายปูพรมแดงรอต้อนรับเราสองคน
เธอก้าวเท้าอย่างแผ่วเบา, กลัวดอกไม้บอบช้ำ
ฉันล้วงมือในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง
ควานหาสมุดและดินสอ
ฉันอยากเขียนอะไรให้เธอสักอย่าง
เพราะฉันประหม่าเกินกว่าจะพูดออกไป
เรายังคงเดินเรื่อยเฉื่อยไร้บทสนทนา
เรืออัดแน่นด้วยผู้โดยสารลำแล้วลำเล่าแล่นผ่านเราไป
ละอองเค็มจากน้ำในคลองกระเซ็นโดนใบหน้าเธอ
ฉันใช้หลังมือเช็ดแก้มเธอ, ฉันไม่มีให้แม้กระทั่งผ้าเช็ดหน้า
เสียงอาซานดังแว่วจากมัสยิดริมคลองใกล้ๆ
เราเดินข้ามสะพานไม้ที่เต็มไปด้วยแมวจร
หญิงวัยกลางคนกำลังโยนปลาทูตัวเล็กให้
แมวหลากสีพร้อมใจกันนอนแทะปลาทู
เราเดินลอดใต้สะพานมืดทึมมีน้ำขังเจิ่งนอง
รองเท้าส้นสูงของเธอจุ่มลงไปในน้ำสกปรกนั้น
แต่เธอไม่ได้สนใจ กลับฮัมเพลงอย่างเบิกบาน
บทเพลงไร้เนื้อร้อง, มีเพียงเธอผู้ประพันธ์ทำนองเท่านั้นที่รู้ความหมาย
เธอชี้ให้ฉันดูรอยเขียนสีบนกำแพง
ส่วนใหญ่เป็นข้อความประกาศศักดาสถาบันช่างกล
กำแพงถัดไปเป็นถ้อยคำบอกรักวาดหัวใจสีชมพูดวงโต
เธอขอให้ความรักของพวกเขายืนยาว, ถ้าหากว่ายังคบกันอยู่
ความมืดเริ่มโรยตัวห่อหุ้มปกคลุมสองเรา
ฉันยังไม่ได้เอ่ยในสิ่งที่ต้องการ
ใบหน้าเรียบเฉยของเธอทำให้ฉันประหม่า
แต่ทว่าห้วงอารมณ์นี้ฉันกลับเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
ฉันเดินมาส่งเธอถึงหอพักริมคลอง
ตึกสีเทาเก่าคร่ำคร่าเปื้อนคราบตะไคร่น้ำ
เธอโบกมือให้ฉันจากหน้าต่างชั้นสาม
ฉันยิ้มรับแล้วเดินกลับทางเดิม
ฉันคงเขียนบทกวีให้เธอไม่ได้แล้ว
ฉันสรรหาถ้อยคำสละสลวยใดไม่ได้อีก
เพราะโมงยามของสองเราวันนี้
งดงามกว่ากวีบทไหนที่ฉันเคยสัมผัส
ฉันเดินผ่านผืนพรมหางนกยูง
สายลมเย็นชื่นโอบกอดฉันไว้หลวมๆ
ทุกย่างก้าวของฉันแผ่วเบาแบบที่เธอทำ
พลางฮัมเพลงที่เธอเป็นผู้แต่ง
ฉันเด็ดใบไม้แล้วเป่าบทเพลงของเธอ
แต่เมโลดี้ของฉันไม่เพราะเอาเสียเลย
หากเราเดินเคียงกันแล้วร่วมบรรเลงเพลงบทนี้
ท่วงทำนองของเราจะเพราะกว่าเสียงไหนที่ฉันเคยสดับรับฟัง
ฉันนั่งเป่าใบไม้บนราวกั้นริมคลอง
พลางทอดสายตามองผืนน้ำสีดำสนิท
เรือเที่ยวสุดท้ายแล่นผ่านไปนานแล้ว
แว่วยินเสียงเธอฮัมเพลงมากับสายลมค่ำ
บทเพลงซึ่งมีแค่เราที่รู้ว่ามันไพเราะจับใจแค่ไหน
พัวร์บอย พยับแดด
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
