เมืองที่กวีหนุ่มอาศัย
เขามองเห็นเธอ
และมองเห็นฝนที่ตกลงมาเป็นแมว
เจ้าก้อนขนกลมอ้วนที่ใครบางคนจะวิ่งเข้าไปกอด
แต่ในหัวใจกลับปรากฏกองไฟ
เปลวเพลิงลุกโชนโดยมิอาจควบคุมได้
ยามเมื่อหัวใจอันล้นเอ่อของเขา
พบเจอหัวใจของเธอ
กวีหนุ่มพร้อมวิ่งกระโจนเข้าไปเริงระบำในความร้อนแรง
จินตนาการและการได้คิดถึง
ทำให้กองไฟมีรสชาติหวานละมุนดั่งน้ำตาลทรายแดง
อาจเป็นเพราะพายุกลีบดอกไม้ที่ลอยตกลงมาละลาย
ท่ามกลางความร้อนแรงและกำซาบที่มีแต่บทกวีเท่านั้นจะเข้าใจ
เมื่อเลิกมองเข้าไปในใจ
กวีหนุ่มจึงออกไปเดินกลางที่โล่ง
ที่ซึ่งหยาดฝนส่งเสียงเหมียวๆ หง่าวๆ
แล้วกลายร่างเป็นแมว
เพื่อการเดินผ่านแววตาของเธอ
กำลังขดตัวอย่างเดียวดายเพื่อหนีเสียงฟ้าผ่า
แมวหนุ่มเฝ้ามองเธอจากมุมมืด
จากริมถนนว่างเปล่าในคืนนี้
จุ่มอุ้งเท้าลงไปในแอ่งน้ำครำ
ความเยือกเย็นทำให้บทกวีหวั่นไหว
แอ่งกลับกลายเป็นห้วงมหาสมุทรสีดำ
แมวกวีไม่อาจตะเกียกตะกายขึ้นมา
เหมือนการตกหลุมรัก
เจ้าแมวหนุ่มซึ่งอดีตเคยเป็นกวี
ตื่นจากฝันที่ข้างถนน
เท้าเหยียบบนถนนอันไร้จุดจบ
เริ่มต้นเขียนจดหมายรักซึ่งจะไม่มีผู้รับที่ปลายทาง
จนกว่าแดดของรุ่งสาง
จะมาไล่ให้เหล่าแมวที่ตกลงมาเมื่อคืนกลับไปนอน
และถ้อยคำจะปลาสนาการไปจากโลกของเธอ
จดหมายนั้นเขียนว่า
“ผมคือปลาฉลามที่ไม่อาจเป็นนักล่า
หากไร้รอยกัดของแมวน้ำตัวที่เพิ่งกิน
ผมไม่อาจเป็นบทกวี
หากไม่เคยถูกบดขยี้ด้วยความรักที่ผมเพิ่งรัก”
รอนฝัน ตะวันเศร้า
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
