เหมือนเสียงใครสักคน!
เพรียกหาจากที่แสนไกลสักแห่ง
ทุ่งดอกไม้ไร้คนรู้จัก
ทะเลสาบไร้ผู้เยี่ยมเยือน
ขุนเขาไร้ชื่อ
แม่น้ำไร้นาม
และมหาสมุทรแห่งความเป็นนิรันดร์
เสียงนั้นหม่นเศร้าอยู่ในมวลเมฆอันหนักอึ้ง
ฉ่ำชื่นกลางหยาดฝนโปรยปราย
ให้ความหวังกลางประกายของหยดน้ำค้าง
รื่นเริงผ่านการผลิบานของดอกไม้
อบอุ่นในแสงทองของตะวันยามเช้า
อ่อนโยนในหวานละมุนของแสงจันทร์ยามค่ำคืน
และหนาวเหน็บในสายลมแห่งความโดดเดี่ยวเดียวดาย
ยิ่งฉันเดินทางไกลมากเพียงใด
ใครสักคน ยิ่งเปล่งเสียงเพรียกหาฉันดังขึ้นเพียงนั้น
เสียงนั้นขับขานความงาม
เสียงนั้นขับขานความรัก
เสียงนั้นขับขานชีวิต
เสียงนั้นขับขานความตาย
และเสียงนั้นเดินทางสู่ดวงใจฉัน
ผ่าน “บทกวี”
แม่น้ำ เรลลี่
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
