ตุหรัดตุเหร่ไปตามถนนสายเปล่าเปลี่ยว
ลัดตรอกซอยซอมซ่อหลังสถานีรถไฟคลาคล่ำฝูงคน
กลางคืนกำลังคืบคลานเข้ามา
แสงไฟนีออนเจิดจ้าป้ายหน้าร้านระบุนามจักรพรรดินีโบราณ
สบตาครุ่นคำนึงบางอย่าง
สถาปัตยกรรมหรูหราแห่งตึกเก่ารูปทรงฝรั่ง
ยืนตระหง่านมาแต่ครั้งก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง
อาจจะเคยเป็นสถานพำนักกลุ่มชนสูงส่ง
อาจจะเคยเป็นที่ชุมนุมผู้ถือบรรดาศักดิ์
อาจจะเคยเป็นสโมสรชาวต่างประเทศ
อาจจะมิเคยอ้าแขนต้อนรับประชาสามัญ
กาลเวลาเกินกว่าเจ็ดรอบในระบอบประกาศก้องความเท่าเทียม
คราบตะไคร่เขียวเขรอะยึดครองพื้นผนังสีถลอก
ร่องรอยทรุดโทรมแผ่ทั่วตัวตึกทอดเงาทาบบาทวิถีเงียบงัน
อวลอายกรายกลิ่นโลกีย์กามสุข
ระคนสาบเหงื่อไคลพ่อค้าลาบน้ำตกรสแซ่บแวะจอดพักรถเข็น
กลายเป็นแหล่งระบายแรงปรารถนาเพศรสสำหรับบุรุษกลัดมัน
กลายเป็นสำนักงานหญิงขายร่างจากต่างจังหวัด
กลายเป็นจุดสนใจของนักลั่นชัตเตอร์กล้องฟิล์มราคาหลายหมื่น
กลายเป็นกรณีศึกษาให้นักเรียกร้องสิทธิทางสังคมเอ่ยพาดพิงซ้ำบ่อย
กลายเป็นข้อสันนิษฐานชวนขบคิดของนักเรียนประวัติศาสตร์
กลายเป็นอารมณ์สะเทือนใจของนักเขียนบทกวีไส้แห้งคนหนึ่ง!
’สิตุส ศรีเชียงราก
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
