เก็บดอกไม้มาฝากจากป่าช้า
เพราะหอมหวนชวนหาในป่านั่น
หลุมศพยังรายเรียงอยู่เคียงกัน
หอมหวนนั้นชวนฝันพาฉันไป
ในเปลี่ยวลึกดึกดื่นฉันตื่นตา
กับพันธุ์ไม้นานาอันสดใส
กลีบแก้มนวลชวนฉันรัญจวนใจ
กรุ่นมาไกลทางโน้นโนนดินนั้น
โนนเป็นเนินเดินเล่นเห็นหลุมศพ
ฉันได้พบ-ได้พรากจากสุขสันต์
ป่าสงัดมิสงบคือทุกข์ทัณฑ์
คืนแรมจันทร์ฉันเศร้าเต็มประดา
ฉันทักทายป้ายชื่อเหนือหลุมศพ
ค้อมเคารพศพเหล่านั้นพลันกล่าวว่า
'เหล่าพวกคุณหนุนนอนดินเนิ่นนานมา
ไร้รู้สึกรู้สากว่าฉันนัก'
ความเที่ยงแท้แม้โลกมิอาจมี
แต่ต่างก็ขยี้อย่างหน่วงหนัก
ช่วงชีวิตสิ้นคิดไร้ไกลแหล่งพัก
มัวแต่รักมักแต่โลภละโมบ--ชัง
ในป่าช้าน่ากลัวเสียที่ไหน
ความคิดนึกกว้างใหญ่ยังปลูกฝัง
ค้นหาสุขในทุกข์ลุกประดัง
ไฟประเดเผาเพพังดั่งสิ้นนาม
เก็บดอกไม้มาฝากจากป่าช้า
เธออาจว่ากล้าอย่างไรตั้งใจถาม
ฉันมีทุกข์ทุกคืนวันมิเว้นยาม
อยากให้พรุ่งเธอเดินตามไปป่าช้า
สันดุสิทธิ์ ประเสริฐสังข์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
