ข้าปลูกก้อนหิน
รดน้ำพรวนดินด้วยหนังสือ
จอบและเสียมของข้าคือ
ปากกา กระดาษ
ข้าปลูกก้อนหิน
ขุดจินตนาการเขียนวาด
รื้อโครงสร้างศิลป์และศาสตร์
ลบเชื้อชาติ ล้างพรมแดน
ข้าปลูกก้อนหิน
เป็นทรัพย์สินที่ไม่หวงแหน
ยินดีแจกจ่ายคนขาดแคลน
มิตรผู้มองเห็นแก่น รู้รอคอย
ข้าปลูกก้อนหิน
ค่อยๆ หัด ค่อยๆ บิน เยี่ยงนกน้อย
จากหลังบ้าน ทุ่งนา ถึงป่าดอย
ค่อยๆ ปลด ค่อยๆ ปล่อย โซ่ล่ามใจ
ข้าปลูกก้อนหิน
นานก็ยินดีรอ ข้ารอได้
ทีละกลีบ ทีละกิ่ง ทีละใบ
ฤดูเก็บเกี่ยวเมื่อไร–ก็เมื่อนั้น.
วรพจน์ พันธุ์พงศ์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
