ผู้คน ดอกไม้ ผืนผ้า ในช่วงเวลาของการระบาด

ราว 6 โมงเย็น ถ้าขึ้นไปบนสะพานลอยแถบถนนพาหุรัดแล้วหันหน้าไปทางฝั่งทิศตะวันตก ท้องฟ้าสีครามสลับส้ม เหลือบม่วงเล็กน้อย ที่สะท้อนล้อกับแสงไฟจากถนน ก็นับเป็นภาพที่เหงาและแปลกตาถ้าเทียบกับบรรยากาศที่มีคนมาจับจ่ายซื้อของจนแน่นขนัด เพราะในเวลานี้ร้านรวงปิดสนิททั้งแถบ ในซอยเล็กๆ ก็มืดเงียบ คนที่สัญจรไปมาก็แทบจะนับจำนวนได้

ในช่วงที่หลายชีวิตติดอยู่กับ พ.ร.ก.ฉุกเฉิน บรรยากาศในพื้นที่แถบปากคลองตลาด-ห้างดิโอลด์สยาม-พาหุรัด เงียบเหงากว่าที่เคย นอกจากแม่ค้าพ่อค้าที่ยังคงตั้งร้านตามปกติ (ส่วนใหญ่เป็นแถบปากคลองตลาด) คนสัญจรตามฟุตบาธก็แทบนับคนได้ ยิ่งในโซนฟุตบาธขนาบข้างห้างดิโอลด์สยามยิ่งเงียบเชียบ

ซอยที่เคยเบียดเสียดคับคั่งไปด้วยร้านขายผ้า ลูกไม้และอุปกรณ์ตัดเสื้อ รวมไปถึงรถเข็นที่เรียงต่อกันเป็นสายซึ่งขายเสื้อผ้าจำพวกชุดนอน ชุดลำลอง ชุดออกงานก็หายไปทั้งหมด
มีผู้คนนั่งตามพื้นที่ประปราย คนไร้บ้านทั้งนอนและเดินไปในพื้นที่ด้วยเช่นกัน พอคนเริ่มออกจากบ้านน้อยลง เราก็เริ่มเห็นพวกเขาชัดขึ้นในพื้นที่เหล่านี้ เพราะอาจจะเป็นที่ประจำของพวกเขาอยู่แล้ว การ quarantine ก็ไม่ต่างอะไรจากการอยู่ที่เดิม

เจ้าหน้าที่รัฐส่วนหนึ่งก็ยังทำงานกันตามปกติ เช่น เจ้าหน้าที่เก็บขยะก็ยังทำงานอยู่บริเวณตรงข้ามห้างไชน่าเวิลด์ หรือมีแรงงานที่ก็ยังเข็นดอกไม้ เข็นน้ำแข็งขนส่งภายในพื้นที่ตามปกติ ย่านปากคลองตลาดถือว่าเริ่มกลับมาเปิดร้านกันเหมือนเดิม ทั้งร้านดอกไม้ คาเฟ่ และ street food ที่อยู่ยาวไปตั้งแต่บริเวณป้ายรถเมล์ไปจนถึงแถบรถไฟใต้ดินสถานีสนามไชย

• Facebook
• Twitter
• Line

Author

ณัฐชานันท์ กล้าหาญ
ศิลปศาสตรบัณฑิต และมนุษย์ฟรีแลนซ์ที่สนุกและใส่ใจกับทุกงาน ไล่ตั้งแต่งานเขียน ถ่ายรูป สัมภาษณ์ แปลงาน ล่าม ไปจนถึงครูสอนพิเศษเด็กชั้นประถม ของสะสมที่ชอบมากๆ คือถุงเท้าและผ้าลายดอก เขียนเรื่องเหนือจริงด้วยความรู้สึกจริงๆ ออกเป็นหนังสือ 'Sad at first sight' ซึ่งขายหมดแล้ว ผลงานล่าสุดคือ I Eat You Up Inside My Head รับประทานสารตกค้างในกลีบดอกปอกเปิก