ปี 2010 มาร์ค เจมส์ บาวเมอร์ (Mark James Baumer) ออกเดินเท้าข้ามสหรัฐครั้งแรก เพื่อกระตุ้นให้คนเข้าใจเรื่องการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศและภาวะโลกร้อน
ปี 2016 คาบเกี่ยว 2017 นักอนุรักษ์วัย 33 ปี จากเมืองโพรวิเดนซ์ รัฐโรดไอส์แลนด์ ออกสู่ถนนเป็นครั้งที่สองด้วยจุดประสงค์เดิม และคราวนี้เขาเดินโดยปราศจากรองเท้า ซึ่งบาวเมอร์วางแผนอุทิศเงินบริจาคทั้งหมดที่ได้มาระหว่างทาง ให้กับ FANG Collective กลุ่มนักกิจกรรมต่อต้านอุตสาหกรรมก๊าซธรรมชาติ
เสาร์ที่ผ่านมา มาร์ค เจมส์ บาวเมอร์ นักอนุรักษ์เท้าเปล่า ถูกรถ SUV ชนเสียชีวิต บนถนนไฮเวย์สาย 90 ในฟลอริดา ระหว่างการเดินเท้าเปล่า 100 วัน ข้ามสหรัฐ
ในวิดีโอที่โพสต์ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเกิดเหตุ เขาแสดงความเสียใจกับประเทศของตัวเอง โดยเฉพาะการสาบานตนเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีคนใหม่ของ โดนัลด์ ทรัมป์ ภาพเบื้องหลังในคลิปคือฝนที่ตกหนัก เขาจึงหยุดพักและถ่ายทอดข้อความว่า “เราได้ประธานาธิบดีที่ไม่เชื่อเรื่องโลกร้อนอย่างเป็นทางการแล้ว เขาต้องการเผาไหม้โลกใบนี้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ถ้าคุณเป็นผู้สนับสนุนชายคนนี้ คุณก็ไม่ต้องยืนอยู่ข้างมนุษย์บนโลก ง่ายๆ เลย คุณไม่สนับสนุนอนาคตของโลกในฐานะดาวดวงหนึ่ง”
และเรื่องราวสุดท้ายในบล็อกของบาวเมอร์เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เขาเขียนถึงการเดินในวันที่ 100 ว่า
“พรมสีเขียวที่ผมกำลังเดินไปนั้นแห้งเหี่ยว แม้ว่าฝนจะตกตลอดทั้งคืน ผมรู้สึกได้เลยว่ามีความคลุ้มคลั่งอยู่ในตัวผม
ดวงจันทร์ยังคงอยู่ให้เห็น แต่มันไม่สามารถปกป้องเราได้
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของช่วงเช้าหมดไปกับการดูโทรศัพท์ แล้วก็สงสัยว่าจะมีความคิดอะไรในนั้นเหลือรอดออกอยู่บ้าง
บางสิ่งที่แย่มากๆ กำลังจะได้ครอบครองรหัสนิวเคลียร์ทั้งหมดในไม่ช้า
เมื่อผมออกเดิน ผมอยากหยุดการจราจรให้ถนนในอเมริกาเป็นอัมพาตทุกเส้น
สักวันหนึ่ง ผู้คนจะสามารถเดินออกมากลางถนนโดยปราศจากความรุนแรงที่สังคมนี้สร้างขึ้นมา
ผมเดินผ่านสนามกอล์ฟแล้วรู้สึกแทบบ้า
ผมหวังว่าคุณคงมีความสุขดีกับกีฬาชนิดนี้ ซึ่งคุณคงไม่เคยสังเกตเลยว่า ทุกอย่างรอบๆ ตัวกำลังถูกเผา
ก่อนผมจะออกจากน้ำพุร้อนเดฟูนิแอค (Defuniak Springs) ผมไปที่ร้านชำเพื่อซื้อผักกะหล่ำ
ผู้คนก็พากันชี้และกระซิบกระซาบ “นี่มันหนึ่งในพวกกินกะหล่ำ” (kale eater)
วันนี้เป็นวันที่น่าจดจำ ไม่ใช่เพราะเป็นวันที่ 100 ในการเดินเท้าเปล่าข้ามอเมริกาของผม แต่เพราะชายผู้เกลียดทุกอย่างยกเว้นตัวเอง (หรือรวมถึงคนขาวรวยๆ คนอื่นๆ ด้วย) กำลังมีสิทธิ์ในการเผาโลกใบนี้แลกกับผลกำไร เรามีประธานาธิบดีที่ไม่สนใจอนาคตของมนุษยชาติบนโลกนี้เลย
ผมละอายแทนคนขาวส่วนใหญ่ของอเมริกาจนอยากจะเอาความเป็นคนขาวออกไปจากร่างกายของตัวเอง
ฝนเริ่มตก ผมนั่งมองฝนอยู่บนม้านั่ง พ่อของผมโทรมา เราพูดคุยกันว่า เราจะหาความหวังในระบบที่ความปลอดภัยทางสังคมขึ้นอยู่กับความรวยได้ยังไง ส่วนหนึ่งของผมอยากทึ้งหัวตัวเองแล้วปล่อยให้สมองละลายไป แต่แทนที่จะทำอย่างนั้น ผมเดินออกไปกลางฝน แต่ละก้าวผมรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวและไร้ที่พึ่ง
หล่อเลี้ยงระบบชีวิตให้เติบโตพอที่จะพัดพาให้ทุกคนและทุกอย่างที่พยายามทำลายสิ่งมีชีวิตออกไปหมด
ใครก็ตามที่สนับสนุนประธานาธิบดี ช่างไม่สนใจมนุษยชาติและอนาคตของโลก หากคุณสนับสนุนประธานาธิบดีคนนี้ เท่ากับคุณโอเคกับการทำร้ายผู้หญิง คนต่างสีผิว ชนกลุ่มน้อย คนพิการ คนจน หรือใครอื่นๆ ก็ตาม ผมอยากให้มีหนทางถ่ายทอดความรุนแรงทั้งทางร่างกายและความรู้สึกเหล่านั้นที่ได้มาจากการขึ้นเป็นประธานาธิบดีครั้งนี้ ผมอยากรับความเสี่ยงนี้ไว้เอง ผมออกมาอยู่ที่นี่แล้ว ได้โปรดส่งความเกลียดชังและเจ็บปวดมาที่ผม
เราน่าจะเลือกกองยางรถยนต์ที่กำลังถูกเผามาเป็นประธานาธิบดียังดีกว่า
ผมเคยเดินผ่านที่เก็บขยะ ชายคนหนึ่งกับรถปิคอัพบรรทุกเครื่องซักผ้าเก่าๆ ตะโกนมาว่า “ให้ทรัมป์เป็นประธานาธิบดีสิ” ผมถามเขากลับไปว่า ทำไมเขาถึงอยากเห็นโลกถูกเผาล่ะ – เขาได้แต่หัวเราะกลับมา
บางทีภาษาปากของโลกอาจจะตายแล้วถูกแทนที่ด้วยรูสักรูที่สามารถพูดได้เพียงความคิดของมันเองที่เชื่ออยู่แบบนั้น
ชั่วโมงต่อมา ชายสองคนในรถบรรทุกสีขาวหยุดที่ผม แล้วถามว่าต้องการอะไรหรือเปล่า ผมโกหกไปว่า ไม่ต้องการอะไร แทนที่จะบอกไปตรงๆ ว่า “ผมต้องการให้คุณยอมรับว่าโลกร้อนเป็นเรื่องจริง ผมต้องการให้คุณทำทุกทางเพื่อช่วยโลก ผมต้องการให้คุณปฏิเสธทุกอย่างที่ประธานาธิบดีฟาสซิสต์ของเราพยายามจะทำกับประชากรโลกและโลกใบนี้”
ผมอยากให้คนเข้าใจว่าโลกไม่จำเป็นต้องสร้างแต่ความตายและความร่ำรวย
มืดแล้ว ขาของผมไม่ต้องการอะไรแล้ว ผมเดินไปอีก 4 ไมล์ในความมืด แผนที่ของผมบอกว่าผมอยู่ใกล้โบสถ์ แต่สิ่งที่ผมเห็นมีเพียงไม้กางเขนอยู่ติดกับโรงจอดรถ ผมคลานเข้าไปในนั้น และหลับก่อนที่จะรูดซิปถุงนอนด้วยซ้ำ
อ้างอิงข้อมูลจาก: fusion.net
Author
