จะทำให้ดีที่สุด เดินไปด้วยจนสุดทาง
เวียนรอบย้อนเข็มนาฬิกาแม้ไหวกระเทือนจะประคองไว้เอง
รู้และให้เข้าใจกันครั้งสุดท้าย
จะกลายเป็นเถ้าอดีตแล้วนับจากนี้
หวานชื่นหรือขื่นขมจะตามมา
ตราบเท่าที่เหลือสีฟ้าของฟ้าสีคราม
เงาหนึ่งซึ่งไม่เคยจะลับหายแม้ร่างกายได้ดับสูญไป
พบกันอีกครั้งในพิธีกรรมร่ำลา
กลีบดอกย่อยสลาย แต่การร่วงโรยไม่สิ้นสุด
และนับจากนี้คือความทรงจำ
จะยังเหลือเมล็ดพันธุ์ใต้ผืนดินที่เปลวไฟเผาอยู่หรือเปล่า
หากมีวันนั้น, จะยังจำกันได้ไหม
เสียงกริ่งเรียกใครกันแผดดังหลังฝนเพิ่งขาดเม็ดไม่นาน
ทยอยเคลื่อนไปในอาภรณ์เหมือนเมฆดำ
ราตรีนิรันดร์ที่แสงไม่ส่องผ่าน
โลงสีขาวซึ่งแดดทอประกาย
อโลชา เวียงพงศ์
สนับสนุนวรรณกรรมไทย โดย
Author
